Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski Sędziowie: Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 listopada 2020 r. sprawy ze skargi Z. W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] 2020 r. znak: [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] 2020 r., znak [...] 2. umarza postępowanie podatkowe; 3. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. na rzecz Z. W. kwotę 4.605 (cztery tysiące sześćset pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/5

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. (dalej NUS, organ I instancji), decyzją z dnia [...] r. określił Z. W. (dalej: skarżący) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2013 rok PIT-36L w kwocie 111.226,00 zł, która została uchylona decyzją Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] r., w wyniku czego sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy NUS wydał w dniu [...] r. na podstawie art. 21 § 1 pkt 1 i § 3, art. 23 § 1 pkt 2 oraz § 2 pkt 2, art. 63 § 1, art. 193 § 1, § 2 i § 4, art. 207, art. 210 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm., dalej O.p.) oraz art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1 pkt 3, art. 14 ust. 1, art. 22 ust. 1, 22a ust. 2 pkt 3, art. 22f ust. 1, art. 23a pkt 7 w związku z art. 22g ust. 3, art. 22h ust. 1 pkt 1, art. 22i ust. 1, art. 23f ust. 1, art. 24 ust. 1, art. 30c, art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. Nr 361 z późn. zm., dalej u.p.d.o.f.),decyzję określającą skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych według stawki 19% za 2013 rok w wysokości 73.654 zł. W uzasadnieniu NUS wskazał, że w dniach 15 czerwca 2015 - 20 lutego 2017 r. przeprowadził wobec skarżącego kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r., podczas której stwierdzono nieprawidłowości w zakresie ustalenia przychodów oraz kosztów za kontrolowany okres. W toku kontroli ustalono, iż skarżący w 2013 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą A w zakresie usług remontowo-budowlanych, oraz jako wspólnik w spółkach B Sp. z o.o. oraz C Sp. z o.o., co zostało udokumentowane wystawionymi fakturami VAT oraz zaewidencjonowane w księgach firmy. Skarżący złożył zeznanie PIT-36L za 2013 r. o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) i jego korektę. Organ I instancji ustalił, że zapisy w prowadzonych księgach podatkowych dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r., w części dotyczącej przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów, nie odzwierciedlają rzeczywistego stanu, co czyni je nierzetelnymi, a tym samym, zgodnie z art. 193 § 4 O.p., nie mogą one zostać uznane za dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów. NUS uznał, że istnieją przesłanki do odstąpienia od zastosowania metod szacunkowego określenia podstawy opodatkowania, albowiem dane wynikające z ksiąg podatkowych za 2013 r., uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku kontroli podatkowej oraz postępowania podatkowego pozwalają na określenie podstawy opodatkowania.

W odwołaniu od ww. decyzji skarżący wniósł o jej uchylenie w całości i zwrot nadpłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r. ponad wysokość kwoty wynikającej z wymiaru zawartego w zaskarżonej decyzji i określenia w niej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2013 r., wobec niekwestionowania samego wymiaru. W uzupełnieniach odwołań skarżący wskazał, że zobowiązanie przedawniło się, natomiast art. 70 § 6 pkt 1 O.p., jest stosowany wyłącznie na potrzebę zawieszenia biegu terminu przedawnienia w toczącej się sprawie podatkowej.

Strona 1/5