Sprawa ze skargi na decyzję SKO w Łodzi w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej dotyczącej podatku od nieruchomości za 2020 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Cezary Koziński Asesor WSA Grzegorz Potiopa po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 sierpnia 2022 r. sprawy ze skargi A. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia 15 marca 2022 r. nr SKO.4140.31.2022 w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej dotyczącej podatku od nieruchomości za 2020 r. oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/12

Skarżący A.M. wniósł do organu podatkowego - Prezydenta Miasta P. (dalej: organ I instancji) wniosek o wznowienie postępowania w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 2020 r. w związku z wyrokiem z Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 roku sygn. akt SK 39/19 w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że "Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170) rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej". Organ I instancji decyzją z dnia 26 listopada 2021 r., wydaną po przeprowadzeniu wznowionego postępowania, działając na podstawie art. 245 § 1 pkt 2 w zw. z art. 240 § 1 pkt 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz.U. z 2021, poz. 1540, dalej jako: "O.p."), odmówił uchylenia ostatecznej decyzji tego organu z dnia 29 stycznia 2020 r. ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości położonej w P. przy ul. [...] za 2020 rok.

Po rozpatrzeniu odwołania od tej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi (dalej: "SKO, organ odwoławczy") decyzją z dnia 15 marca 2022 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ wskazał, że w sprawie nie zachodzi podstawa wznowienia z art. 240 § 1 pkt 8 O.p., bowiem organ podatkowy przy wymiarze podatku nie oparł się na sposobie interpretacji przepisu, której niekonstytucyjność TK w wyroku z dnia 24 lutego 2021 r. o sygn. akt SK 39/19 (Dz.U. poz. 401, OTK-A 2021/14). Nieruchomość przy ul. [...] w P. przeznaczona jest na realizację gospodarczych a nie osobistych celów życiowych podatników. Spełnia zatem warunki nieruchomości związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej. Okoliczność ta ma zasadnicze znaczenie w sprawie, bowiem dwóch współużytkowników/współwłaścicieli nieruchomości będących osobami fizycznymi prowadzi działalność gospodarczą. Nieruchomość wchodzi w skład zorganizowanej części przedsiębiorstw podatników w rozumieniu art. 55¹ k.c. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne były inne niż w przypadku podlegającemu badaniu przez TK, a tym samym interpretacyjne orzeczenie Trybunału nie nakazuje uchylenia zaskarżonej wnioskiem o wznowienie decyzji ostatecznej. Nieruchomości objęte tą decyzją były bowiem związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez to, że wchodzą w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co powoduje że opodatkowanie ich podatkiem od nieruchomości, według stawek określonych wart. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l., a co nie narusza prawa, a w szczególności nie pozostaje w sprzeczności z rozumieniem konstytucyjności omawianych przepisów, przedstawionym we wskazanym wyżej wyroku TK. Wobec powyższego na zasadzie art. 245 § 1 pkt 2 o.p. organ I instancji zobligowany był jest do odmowy uchylenia decyzji dotychczasowej, a SKO do utrzymania takiej decyzji w mocy na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 O.p.

Strona 1/12