Jeżeli skarżący w skardze do sądu administracyjnego domaga się stwierdzenia nieważności decyzji wydanych w obu instancjach administracyjnego postępowania podatkowego przy czym żądanie swe argumentuje, powołując się na więcej aniżeli jedno prawnie znaczące uzasadnienie takiego rozstrzygnięcia, podatkowy organ odwoławczy może na podstawie art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ stwierdzić nieważność własnej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu podatkowego ustalając i oceniając ziszczenie się tylko jednej z wymienionych w skardze przesłanek dochodzonego orzeczenia, pod warunkiem, że pozostałym zarzutom skarżącego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzją tą ze skutkiem prawnym nie zaprzecza.
W dniu 19.10.1995 r. Urząd Skarbowy decyzją określił Zygmuntowi C. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za październik 1994 r. w kwocie 84.818 zł oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie na podstawie art. 27 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ w kwocie 13.815,00 zł.
W decyzję wydano w wyniku postępowania podatkowego przeprowadzonego w firmie Zygmunta C. P.H. "S", w toku którego stwierdzono, iż w październiku 1994 r. Podatnik dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w kwocie 27.706,40 zł, wynikający z faktur wystawionych przez podmioty gospodarcze, które nie dokonały zgłoszenia rejestracyjnego, nie figurują w rejestrach podatników podatku od towarów i usług właściwych urzędów skarbowych oraz nie prowadzą działalności gospodarczej pod wskazanymi adresami, zatem traktowane są jak podmioty nie istniejące.
Od powyższej decyzji Urzędu Skarbowego Zygmunt C. wniósł odwołanie do Izby Skarbowej.
Decyzją z dnia 19.03.1996 r. Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzje organu I instancji.
W dniu 16.04.1996 r. Zygmunt C. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na w decyzję organu pierwszej i drugiej instancji, stawiając im zarzuty naruszenia:
- art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa - rażącego naruszenia materialnego prawa podatkowego
- art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa - jako dotyczących sprawy poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, oraz wnosząc o stwierdzenie nieważności obu zaskarżonych decyzji.
Po ponownym przeanalizowaniu zebranych w sprawie materiałów oraz przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w sprawie zarzutu naruszenia art. 156 par. 1 pkt. 3 Kpa, Izba Skarbowa stwierdziła, iż w dniu 22.12.1994 r. Urząd Skarbowy wydał decyzję określającą zobowiązanie w podatku od towarów i usług za październik 1994 r. w kwocie 663.973.600 zł /przed denominacją/. Od decyzji tej podatnik nie złożył odwołania do organu drugiej instancji. W związku z tym - stosownie do powołanego przepisu Kodeksu postępowania administracyjnego - decyzja Urzędu z dnia 19.10.1995 r. oraz utrzymująca ją w mocy decyzja Izby Skarbowej z dnia 19.03.1996 r., dotyczą sprawy rozstrzygniętej poprzednio inną decyzją ostateczną.
Biorąc powyższe pod uwagę oraz zarzuty zawarte w skardze, Izba Skarbowa decyzją z dnia 13.11.1996 r,. wydaną na podstawie przepisu art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, stwierdziła nieważność w decyzji obu organów podatkowych.
W dniu 4.03.1998 r. Podatnik wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na w decyzję z dnia 13.11.1996 r. Zaskarżając powyższą decyzję Izby Skarbowej Strona stawia jej zarzut naruszenia art. 38 ust. 2 w ustawy o NSA i wnosi o jej uchylenie oraz zasądzenie kosztów postępowania.
Izba Skarbowa odnosząc się do postawionego w skardze zarzutu stwierdza, iż podtrzymuje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.