Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2000 r. sprawy ze skargi (...) Kopalni Surowców Mineralnych B.-G. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P.-T. z dnia 19 stycznia 1998 r. (...) w przedmiocie nadpłaty podatku od nieruchomości za lata 1993-1995 - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Pismem z dnia 15.01.1997 r. (...) Kopalnie Surowców Mineralnych "B.-G." spółka z ograniczona odpowiedzialnością w S. wystąpiły do Urzędu Gminy w T.-M. z wnioskiem o zwrot nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 1993-1996. Jednocześnie wnioskodawca złożył korektę deklaracji podatkowych za ten okres w łącznej kwocie 164.189,47 złotych.
Decyzją z dnia 15.09.1997 roku Wójt Gminy T.-M. odmówił zaliczenia powyższej kwoty na poczet należnych zobowiązań podatkowych za rok 1997.
Na skutek odwołania wniesionego przez Spółkę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P.-T. decyzją z dnia 19.01.1998 r. (...) utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.
W uzasadnieniu swego stanowiska organ odwoławczy wskazał, iż przedmiotem sporu jest interpretacja przepisu art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./. Strona skarżąca powoływała się w swych wywodach na pogląd prawny wyrażony przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 maja 1996 r. W 2/96, z którego wynika, że możliwe jest dokonanie zarachowania nadpłaty w podatku od nieruchomości za lata 1993-1995 na poczet zobowiązań z tego podatku należnych w roku 1997. Natomiast zdaniem organów skarbowych moc obowiązującą ma teza powołanej wyżej uchwały, która została ogłoszona w Dzienniku Ustaw i stanowi powszechnie obowiązującą wykładnię przepisów prawa. Wynika z niej w sposób nie budzący wątpliwości, że przepisy ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych nie dają podstawy do zmiany wartości początkowej budowli jako podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości.
W skardze skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego podatnik wniósł o uchylenie decyzji Izby Skarbowej w P.-T. oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Zarzucił im naruszenie przepisów prawa materialnego oraz pominięcie treści art. 248 par. 1 Kh i art. 31 ust. 1 ustawy o rachunkowości przy określaniu podstawy opodatkowania budowli dla celów podatku od nieruchomości, a także naruszenie przepisu art. 6 Kpa.
W ocenie Kopalni organy administracji obu instancji nie odniosły się do merytorycznej zasadności poglądu Trybunału Konstytucyjnego w kontekście zasad prawa podatkowego. W uzasadnieniu uchwały zakwestionowano bowiem nie sam przepis ustawy, a praktykę polegającą na stosowaniu przy ustalaniu podatku od nieruchomości mechanizmu aktualizacji wyceny środków trwałych, zawartego w przepisach wykonawczych do innej ustawy podatkowej. Odesłanie zawarte w art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie upoważnia do zastosowania wskazanych przez SKO przepisów podustawowych, gdyż koliduje to z zasadą, iż tylko ustawa może regulować obowiązki podatkowe. Odesłanie to odnosi się zatem do przepisów art. 248 par. 1 i art. 423 par. 1 Kh, a od 1.01.1995 r. do art. 31 ust. 1 ustawy o rachunkowości. W obowiązującym w latach 1993-1995 stanie prawnym brak było podstaw prawnych do stosowania reguły aktualizacji wyceny środków trwałych dla określenia podstawy opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości. W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P.-T. wniosło o jej oddalenie argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.