Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Adamczyk Sędziowie: Sędzia WSA Paweł Kowalski (spr.) Sędzia NSA Teresa Porczyńska Protokolant: Sekretarz sądowy Dominika Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 maja 2015 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2008 r. oddala skargę.
Decyzją z dnia [...]. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. z dnia [...]. określającą Przedsiębiorstwu A spółce z o.o. w Łodzi zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2008 rok.
Wskazaną decyzją z dnia [...]. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Ł. określił spółce zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2008 r. w wysokości 221 257 zł, tj. w kwocie wyższej od zadeklarowanej o 151 454 zł (zaległość w kwocie 151 154 zł została zapłacona przez spółkę w dniu 2 października 2014 r. wraz z odsetkami w wysokości 96 684 zł). Powyższe było wynikiem zawyżenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę 797 126 zł, poprzez nieuprawnione włączenie w ich poczet wydatków wynikających z faktur VAT wystawionych przez : B w B.; C spółkę z o.o. w Ł. oraz D spółkę z o.o. w Ł.
Według organu wskazane firmy wystawiły łącznie 38 faktur, które nie dokumentowały faktycznych zdarzeń gospodarczych, bowiem służyły jedynie generowaniu kosztów uzyskania przychodów w podmiocie, który je otrzymał tj. spółce A. W związku z powyższym uznano, że spółka naruszyła art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., nr 54, poz. 654 ze zm.), dalej jako u.p.d.o.p.
Spółka odwołała się od powyższej decyzji zarzucając naruszenie:
- art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., poprzez pozbawienie prawa do uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie usług podwykonawczych w sytuacji, gdy spółka posiada faktury prawidłowe pod kątem formalnym oraz potwierdzające faktyczne nabycie usług;
- art. 13 ust. 3, ust. 4 i ust. 5 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r., nr 8, poz. 65), poprzez ich niezastosowanie w sprawie;
- przepisów rozdziału 5, a w szczególności art. 77 ust. 1, ust. 2 i ust. 6 oraz art. 83 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r., nr 155, poz. 1095 ze zm.), poprzez ich niezastosowanie w tej sprawie;
- art. 120, art. 121, art. 122, art. 123, art. 124, art. 125, art. 133 § 1, art. 136, art. 145 § 2, art. 180, art. 181, art. 187 § 1, art. 189 § 1, art. 191, art. 192, art. 193, art. 210 § 1 pkt 6 i § 4, art. 291c oraz większość pozostałych przepisów Działu VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.).
Podzielając argumentację organu pierwszej instancji organ odwoławczy wskazał, że zebrany w tym zakresie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na brak rzeczywistego wykonania usług wynikających z powyższych faktur. Przeprowadzone postępowanie w spółce A wykazało ponad wszelką wątpliwość, iż faktury wystawione przez w/w podmioty nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a sam fakt posiadania faktur, nie dał spółce prawa do zaliczenia kwot z nich wynikających do kosztów uzyskania przychodów.
Organ podkreślił, że PPHU B w B. wystawiła na rzecz A 17 faktur na łączną kwotę netto 292 816 zł. Z okazanych przez właściciela firmy A. O. dokumentów wynikało, że w roku 2008 spółka A - była jedynym kontrahentem jego firmy. A. O. przedłożył umowę z dnia 17 marca 2008 r., podpisaną przez G. M. - dyrektora ds. finansowych w spółce A i G. K. - wicedyrektora A, zawartą ze spółką A o stałej współpracy, na podstawie której w roku 2008 firma A. O. świadczyła usługi polegające na wykonaniu remontów, modernizacji, napraw, montażu, demontażu oraz innych robót dotyczących urządzeń znajdujących się na terenach elektrociepłowni należących do E Ł. S.A. i innych podmiotów. Z zaświadczenia o numerze identyfikacyjnym REGON wynika, że A. O., jako rodzaj przeważającej działalności gospodarczej wskazał "naprawę i konserwację metalowych wyrobów gotowych". Z zaświadczenia uzyskanego od Burmistrza Miasta Gminy S. z dnia 25 listopada 2011 r. wynikają zaś rodzaje działalności, wymagające kwalifikacji, których nie posiadał A. O.. Organ podkreślił, że A. O., nie posiadając żadnych kwalifikacji zawodowych w branży energetycznej (posiada zawód wyuczony technik bankowości) nie mógł samodzielnie wykonać prac wskazanych w spornych fakturach wystawionych na rzecz firmy A.