Podatki  i  inne świadczenia pieniężne, do  których   mają zastosowanie przepisy Ordynacji  podatkowej, oraz egzekucja t
Tezy

Ogólna zasada, o której mowa w art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ o potrącalności kosztów w tym roku, w którym zostały poniesione oznacza, że w danym roku podatkowym należy uwzględnić także te koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów w latach następnych.

Uzasadnienie strona 1/7

Zaskarżoną decyzją Podatkowa Komisja Odwoławcza przy Izbie Skarbowej - po rozpatrzeniu odwołania Grzegorza i Mirosławy N. od decyzji Urzędu Skarbowego z dnia 30 grudnia 1996 r. określającej podatek za 1993 r. w kwocie 17.652,80 zł /po denominacji/ - obniżyła należny podatek do kwoty 13.489,60 zł. Komisja uwzględniła w części argumenty odwołania i - w przeciwieństwie do organu I instancji - uznała księgę przychodów i rozchodów za dowód w postępowaniu podatkowym, a przychód z prowadzonej przez G.N. działalności gospodarczej /prowadzonej pod nazwą: Wytwórnia Video-Filmów Dokumentalno-Reklamowych "A."/ określiła w oparciu o księgę po korekcie o błędy rachunkowe i niewpisane rachunki. Natomiast nie uwzględniła zarzutów dotyczących wydatków nie uznanych przez organ I instancji za koszty uzyskania przychodów z następujących powodów:

1/ wydatki za rozmowy telefoniczne /z wyjątkiem abonamentu/ i energię elektryczną: G.N. prowadził działalność w miejscu zamieszkania, zatem jest logiczne, że wydatki te dotyczyły zarówno działalności gospodarczej, jak i celów prywatnych; bezzasadne jest zaliczenie tych wydatków w 100 procentach do kosztów, jak domagają się odwołujący; zgodnie z par. 13 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U nr 99 poz. 496 ze zm./ na udokumentowanie zapisów w księdze dotyczących niektórych kosztów, m.in. wydatków związanych z opłatami za energię i telefon, mogą być sporządzane dowody wewnętrzne; podatnik takich dowodów nie sporządzał, dlatego słuszne jest stanowisko Urzędu Skarbowego uznające za koszty 60 tych wydatków, innego rozliczenia podatnik nie zaproponował,

2/ kwota 392.000 st.zł, wynikająca z dokumentu KP z 23.03.1993 r. wystawionego przez Centralę Techniczno-Handlową "F.": dokument ten nie określa, co było przedmiotem operacji gospodarczej, a zatem nie odpowiada warunkom z par. 11 ust. 3 wym. rozporządzenia,

3/ kwota 216.000 st.zł, wynikająca z dokumentu KP z 29.04.1993 r. wystawionego przez KW Państwowej Straży Pożarnej za przeprowadzone rozmowy telefoniczne: poza gołosłownym stwierdzeniem podatnik nie wykazał związku rozmowy z prowadzoną działalnością,

4/ wydatki na zakup środków trwałych: kamery, magnetowidu i magnetofonu /71.500.000 st.zł/: par. 2 ust. 3 pkt 2 obowiązującego w 1993 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe (...) /Dz.U. nr 72 poz. 422 ze zm./, odpowiadający powołanemu w odwołaniu par. 2 ust. 3 pkt 2 wcześniej obowiązującego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 1989 r., nie mógł mieć zastosowania, gdyż prowadzona przez G.N. wytwórnia filmów video nie jest instytucją filmową,

5/ wydatki na zakup sukni i paska, kostiumu, bielizny damskiej, torebki damskiej i kostiumu damskiego, dwóch sukni i garsonki za łączną kwotę 8.505.000 st.zł oraz zakup kołdry zdrowotnej i poduszek zdrowotnych za kwotę 5.500.000 st.zł: są to wydatki typowo osobiste; G.N. podniósł, że bielizna stanowiła wyposażenie i była niezbędna w prowadzonej działalności, jednak z analizy ksiąg wynika, że bielizna i pozostałe przedmioty nie były w 1993 r. wykorzystywane w działalności gospodarczej, gdyż od dnia ich zakupu do końca roku w księgach wykazywano wyłącznie przychód ze sprzedaży kaset o podatku VAT oraz w tylko jednym przypadku przychód za usługę filmowania ślubu,

Strona 1/7