Sprawa ze skargi na decyzję SKO w S. w przedmiocie odmowy uchylenia w wyniku wznowienia decyzji ustalającej zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2018 rok
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędziowie: Sędzia WSA Bożena Kasprzak Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk (spr.) Protokolant: St.asystent sędziego Agnieszka Gortych-Ratajczyk po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2022 r. na rozprawie sprawy ze skargi Z. T. i D.T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia w wyniku wznowienia decyzji ustalającej zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2018 rok oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/9

Decyzją z dnia 24 września 2021 r. Burmistrz Miasta Łowicza (dalej jako: "organ I instancji"), na podstawie art. 245 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz.U. z 2021, poz. 1540, dalej jako: "O.p.") odmówił Z. T. i D. T. (dalej jako: "skarżący") uchylenia w całości decyzji ustalających podatek od nieruchomości za 2018 r. - z dnia 17 stycznia 2018 r., z dnia 27 lutego 2018 r. oraz z dnia 6 listopada 2018 r.

Po rozpatrzeniu odwołania od tej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Skierniewicach (dalej jako: "SKO, organ odwoławczy") decyzją z dnia 29 grudnia 2021 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ wskazał, że skarżący w oparciu o art. 240 § 1 pkt 8 lub pkt 11 O.p. zwrócili się do organu I instancji o wznowienie postępowań podatkowych zakończonych decyzją z dnia 17 stycznia 2018 r. w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2018 r., decyzją z dnia 27 lutego 2018 r. w sprawie korekty podatku od nieruchomości za 2018 r. i decyzją z dnia 6 listopada 2018 r. w sprawie korekty podatku od nieruchomości na 2018 r. W uzasadnieniu wniosku powołano orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19 o niezgodności art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. 2019 r., poz. 1170, dalej jako: "u.p.o.l.") w zw. z art. 64 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji rozumianego w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą uzasadnia wznowienie postępowań podatkowych oraz uchylenie decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy. W ocenie organów obu instancji w sprawie nie zachodzą przesłanki z art. 240 § 1 O.p. - zgromadzony materiał dowodowy potwierdza, że grunty i budynki stanowiące przedmiot trzech decyzji związane są z prowadzeniem działalności gospodarczej przez podatników. Organ nie dokonał zaliczenia przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości wyłącznie z racji ich posiadania przez podatników. Nieruchomość wchodzi w skład przedsiębiorstwa o czym świadczy min. wprowadzenie jej do ewidencji środków trwałych, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i rozpoznawanie wydatków na jej utrzymanie jako kosztów uzyskania przychodów w podatkach dochodowych.

W skardze na tę decyzję skarżący zarzucili naruszenie:

I. art. 245 § 1 pkt 2 O.p. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji, a w konsekwencji brak uchylenia decyzji z uwagi na stwierdzenie braku przesłanek, o których mowa w art. 240 § 1 O.p. podczas, gdy w sprawie zaistniała przesłanka, o której mowa w pkt 8 ww. przepisu, tj. organ I instancji wadliwie nie uznał, że decyzje zostały wydane na podstawie przepisu, o którego niezgodności z Konstytucją RP orzekł Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 lutego 2021 r., SK 39/19;

Strona 1/9