Układ Europejski został podpisany i ratyfikowany przed wejściem w życie aktualnie obowiązującej Konstytucji. Istotnie ten akt prawny po raz pierwszy uregulował precyzyjnie miejsce w hierarchii aktów prawnych umów międzynarodowych. Ponieważ pod rządami poprzednio obowiązującej Konstytucji obowiązywał inny tryb ratyfikacji umów międzynarodowych, ustawodawca musiał się również odnieść do wcześniej podpisanych i ratyfikowanych umów. Tym zagadnieniem ustawodawca zajął się w przepisach przejściowych a mianowicie w art. 241 ust. 1 Konstytucji RP.
Zgodnie z tą normą prawną umowy międzynarodowe ratyfikowane dotychczas przez Rzeczpospolitą Polską na podstawie obowiązujących w czasie ich ratyfikacji przepisów konstytucyjnych i ogłoszone w Dzienniku Ustaw uznaje się za umowy ratyfikowane za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie i stosuje się do nich przepisy art. 91 Konstytucji, jeżeli z treści umowy międzynarodowej wynika, że dotyczą one kategorii spraw wymienionych w art. 89 ust. 1 Konstytucji.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Jarosława M. i Szczepana K. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 26 lipca 2000 r. (...) w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe - oddala skargę.
Na podstawie zgłoszenia celnego SAD (...) z dnia 18 marca 1998 r., Dyrektor Urzędu Celnego w Ł. dopuścił do obrotu na polskim obszarze celnym, zgłoszony przez stronę towar.
Do wymiaru cła przyjęto obniżoną stawkę celną, określoną dla towarów pochodzących z Unii Europejskiej, w oparciu o dołączone do zgłoszenia celnego świadectwo przewozowe EUR.1 nr A 10842243 z dnia 16 marca 1998 r., wystawione przez francuskie władze celne.
Pismem z dnia 2 listopada 2000 r. francuskie władze celne poinformowały, iż przeprowadzona weryfikacja wykazała, że towar objęty przedmiotowym świadectwem nie spełnia wymogów, co do autentyczności i rzetelności informacji w nim podanych, tak więc towary w nim opisane nie posiadają preferencyjnego pochodzenia w rozumieniu Układu Europejskiego.
Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2000 r. Dyrektor Urzędu Celnego w Ł. wszczął z urzędu postępowanie w sprawie objęcia procedurą dopuszczenia do obrotu używanej odzieży na podstawie zgłoszenia celnego SAD (...) z dnia 18 marca 1998 r., a następnie postanowieniem z dnia 27 grudnia 2000 r. wyznaczył stronie trzydniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego.
Decyzją z dnia 15 stycznia 2001 r. Dyrektor Urzędu Celnego w Ł. uznał za nieprawidłowe powyższe zgłoszenie celne z dnia 18 marca 1998 r. w zakresie zastosowanej stawki celnej i wysokości długu celnego.
Decyzją z dnia 26 lipca 2001 r. (...) Prezes Głównego Urzędu Ceł, po rozpoznaniu odwołania, utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.
Organ celny drugiej instancji wskazał, że w przedmiotowej sprawie, (...), strona zgłosiła do procedury dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym przywiezioną z Francji odzież używaną, deklarując w polu 16 powyższego zgłoszenia francuskie pochodzenie towaru oraz wnioskując w polu 47 o zastosowanie obniżonej stawki celnej w wysokości 4,6 procent wartości celnej towaru.
Ponieważ przedłożone przez stronę zgłoszenie celne spełniało wymogi formalne wskazane w art. 64 par. 1 Kodeksu celnego, organ celny przyjął zgłoszenie i objął towar wnioskowaną przez stronę procedurą dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym.
W przedmiotowej sprawie organ I instancji dokonał kontroli zgłoszenia celnego, zgodnie z art. 83 par. 1 Kodeksu celnego. W ramach tej kontroli organ celny zwrócił się do Głównego Urzędu Ceł o przekazanie, w trybie art. 32 Protokołu 4 Układu Europejskiego, dowodu pochodzenia w postaci świadectwa przewozowego EUR.1 nr A 10842243 do zweryfikowania przez upoważnione do tego francuskie władze celne.
W piśmie z dnia 2 listopada 2000 r. francuskie władze celne poinformowały, iż towar będący przedmiotem importu w niniejszej sprawie nie jest towarem pochodzącym w rozumieniu Układu Europejskiego. Tak więc przeprowadzona na zasadach art. 83 Kodeksu celnego i art. 32 Protokołu 4 Układu Europejskiego weryfikacja przedłożonego przez stronę dowodu pochodzenia okazała się negatywna, tzn. ujawniła stan faktyczny i prawny odmienny od zadeklarowanego przez stronę w zgłoszeniu celnym. W świetle uzyskanego materiału dowodowego, w szczególności wyników dochodzenia francuskich służb celnych. Dyrektor Urzędu Celnego w Ł. miał podstawy prawnej do uznania, że zadeklarowane w zgłoszeniu celnym preferencyjne pochodzenie towaru nie odpowiadało rzeczywistości. Uzasadniało to wszczęcie postępowania i korektę kwoty długu celnego.