Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług za miesiąc listopad 2002 r.
Uzasadnienie strona 2/5

Decyzją z dnia 14 lipca 2005 r. Dyrektor Izby Skarbowej odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. Wskazał, iż zgodnie z art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji ostatecznej wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Przepis nie definiuje tego pojęcia, w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, iż o rażącym naruszeniu prawa można mówić w przypadku oczywistej sprzeczności pomiędzy rozstrzygnięciem podjętym w danej sprawie a treścią obowiązującej regulacji prawnej, gdy działanie organu w toku postępowania lub rozstrzygnięcie nie odpowiada nakazom wynikającym z obowiązującego prawa lub łamie zakazy w nim ustanowione.

Odnosząc się do zarzutu podniesionego we wniosku organ podatkowy wskazał, iż wynikające z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prawo podatnika do obniżenia podatku należnego o naliczony przy nabyciu towarów i usług nie ma charakteru bezwarunkowego. Jego ograniczenie wynika z par. 48 ust. 4 pkt 1 lit. "a" rozporządzenia Ministra Finansów z 2002 r., wydanego na podstawie upoważnienia ustawowego - art. 23 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z powołanego par. 48 ust. 4 pkt 1 lit. "a" w zw. z par. 34 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów wynika, iż jeżeli zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług dysponuje fakturą, którą wystawił podmiot nieuprawniony do wystawienia faktury VAT, to nie ma prawa do obniżenia podatku należnego o naliczony w takiej fakturze. Ponosi on ryzyko wyboru kontrahenta. Skoro Wiesław D. - wystawca faktur - nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, to stronie nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o naliczony w otrzymanych od niego fakturach.

Odnosząc się do zarzutu niezgodności stanowiącego podstawę prawną decyzji ostatecznej par. 48 ust. 4 pkt 1 lit. "a" rozporządzenia Ministra Finansów z 2002 r. z Konstytucją RP organ stwierdził, iż organy administracji publicznej nie mają uprawnienia do oceniania, czy dany przepis jest zgodny z Konstytucją czy nie, przeciwnie, są związane powszechnie obowiązującymi przepisami prawa do momentu utraty przez te przepisy mocy prawnej lub gdy Trybunał Konstytucyjny orzeknie o ich niekonstytucyjności. Do tej pory w odniesieniu do wskazanego wyżej przepisu rozstrzygnięcie takie nie zapadło. W ocenie organu podatkowego ostateczna decyzja w przedmiocie zobowiązania podatkowego nie została więc wydana z rażącym naruszeniem prawa.

W odwołaniu od tej decyzji strona domagała się jej uchylenia i ponownego rozpoznania sprawy. Powtarzając zawarte we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji argumenty podatnik podniósł ponadto, iż to właśnie organy administracji publicznej winny dążyć do wyeliminowania z obrotu prawnego sprzecznych z Konstytucją RP i ustawą aktów wykonawczych niższego rzędu i stwierdzać z urzędu nieważność decyzji wydawanych na podstawie tych wadliwych przepisów. Nie mogą się zasłaniać stwierdzeniem, iż Trybunał Konstytucyjny nie orzekł o niezgodności z Konstytucją określonego przepisu. Ponadto w tym wypadku możliwe było odszukanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 czerwca 2004 r., SK 22/03, w uzasadnieniu którego zawarto stwierdzenie, iż tylko ustawa może nakładać na obywateli i inne podmioty prawa nowe obowiązki formalne /sprawdzenia, czy kontrahent jest w istocie podatnikiem, zamiast ograniczenia się do sprawdzenia, czy zapłacił świadczenie podatkowe/ i tylko w ustawie mogą być ustanowione nowe ciężary materialne polegające na odbieraniu kontrahentom prawa do pomniejszenia podatku należnego o podatek zawarty w cenie. Przepisy rozporządzenia przewidujące taką dolegliwość są sprzeczne z Konstytucją.

Strona 2/5