Sprzedaż detaliczna dóbr własnej produkcji prowadzona przez jednostkę, która dobra te wytworzyła jako sprzedaż, o której mowa w art. 2 ust. 1 in initio ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ podlegać będzie opodatkowaniu w rozumieniu i na zasadach cytowanej ustawy.
Sprzedaż ta jednak nie może być uznana za świadczenie usług w zakresie handlu na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej w rozumieniu art. 29 ust. 1 cytowanej ustawy, a więc nie może być przesłanką ustanowionego w tym przepisie obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz powodować wymienionych w art. 29 ust. 2 konsekwencji naruszenia tego obowiązku.
Przedmiotem oceny prawnej jest prowadzona przez stronę skarżącą sprzedaż wyrobów własnych na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej w świetle art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Działalność ta polegała na sprzedaży z magazynów wyrobów gotowych i nie odbywała się za pośrednictwem wyodrębnionych dla tego celu zakładów.
Osiągnęła też wartość prawnie znaczącą dla par. 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1994 r. w sprawie kas rejestrujących /Dz.U. nr 65 poz. 278/.
Powyższe okoliczności są w sprawie niesporne, potwierdzone i nie kwestionowane przez strony.
Art. 29 ust. 1 in finitio analizowanej ustawy podatkowej wprowadza /przy spełnieniu określonych przesłanek/ obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących /pod rygorem wynikającym z par. 2 tegoż przepisu/ w stosunku do podatników świadczących usługi, w tym również m.in. w zakresie handlu, na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje: zakresu, pojęcia i praktyki gospodarczej usług. Zgodnie z zamieszczonym w niej art. 4 ust. 2, jeżeli w przepisach tejże ustawy mowa jest o usługach, rozumie się przez to usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce państwowej /a także roboty budowlane/.
Adekwatne do okresu sprawy obwieszczenie Ministra Finansów z dnia 31 marca 1995 r. w sprawie ogłoszenia załączników do ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z uwzględnieniem nomenklatury wynikającej z klasyfikacji wyrobów i usług w zakresie usług /Dz.U. nr 44 poz. 231/ odwołuje się wprost do zarządzenia /nomenklatury zarządzenia/ nr 47 prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 29 grudnia 1993 r. w sprawie klasyfikacji wyrobów i usług /Dz.Urz. Głównego Urzędu Statystycznego nr 24 poz. 132; zm.: Dz.U. 1994 nr 5 poz. 52/.
Uzupełniająco w tym miejscu należy przypomnieć, że "nomenklatura" to: "mianowanie, nazywanie, rejestr nazw, ogół nazw, terminów używanych w jakiejś dziedzinie" - Słownik wyrazów obcych pod redakcją prof. J. Tokarskiego - PWN 1980 r. str. 513.
Z powyższego płynie dostatecznie poprawny /logicznie i prawnie/ wniosek, że usługi, o których stanowi się w ustawie o podatku od towarów i usług, są w tymże akcie pojęciem i kategorią prawną o charakterze blankietowym, a więc dla określenia ich definicji, przedmiotu, zakresu i wyłączeń niezbędne w procesie wykładni i stosowania prawa jest odniesienie się do obowiązujących przepisów /norm, nazw, terminów w nich używanych j statystycznych.
Słusznie skonstatował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 lipca 1996 r. - I SA/Łd 260/96, że opinie lub wypowiedzi klasyfikacyjno-statystyczne prezesa GUS lub jego organów nie mają same przez się mocy obowiązującego erga omnes aktu prawnego podatkowego ani też charakteru, znaczenia i skutków decyzji administracyjnej.