Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Janicki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Paweł Kowalski Asesor WSA Cezary Koziński Protokolant Asystent sędziego Paweł Pijewski po rozpoznaniu w Łodzi na rozprawie w dniu 25 stycznia 2008 r. przy udziale --- sprawy ze skargi K. Ł. reprezentującego mieszkańców Sołectwa P. na uchwałę Rady Gminy i Miasta S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uchwalenia budżetu gminy na 2007 r. oddala skargę.
Uchwałą z dnia 28 lutego 2007 r. Rada Gminy i Miasta S. przyjęła budżet miasta i gminy na 2007 r. W załączniku do tej uchwały, zawierającym zestawienie planowanych inwestycji gminnych, nie ujęto przebudowy drogi P.-H., mimo że inwestycja ta została przewidziana w projekcie budżetu, przedstawionym przez Burmistrza Miasta i Gminy S.
Pismem z dnia 21 maja 2007 r. K.Ł., sołtys Sołectwa P., położonego na terenie gminy S., powołując się na upoważnienie udzielone mu w czasie zebrania wiejskiego mieszkańców sołectwa, wezwał Radę Miasta i Gminy S., w trybie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 142 poz. 1591 ze zm.), do wprowadzenia zmiany w uchwale budżetowej, przez uwzględnienie w planie inwestycyjnym miasta i gminy przebudowy ww. drogi. Wyjaśnił, iż przedmiotowa inwestycja stanowiła drugi etap zadania realizowanego od 2006 r. Zgodnie z projektem, roboty obejmowały odcinek drogi o długości 1.400 m, przy czym w 2006 r. zrealizowano połowę tej inwestycji, natomiast w 2007 r. miała być wykonana pozostała część. Zdaniem sołtysa zaniechanie przebudowy drogi spowodowało utratę środków wydanych na uzyskanie dokumentacji projektowej oraz utrudniło prowadzenie gospodarstw położonych przy tej drodze. Pismo K.Ł. doręczono organowi samorządu w dniu 22 maja 2007 r.
Odpowiedzi na powyższe wezwanie udzieliła Przewodnicząca Rady Miasta i Gminy S. W piśmie z dnia 26 czerwca 2007 r. przyznała, iż procedura uchwalania budżetu Miasta i Gminy S. była wadliwa. Jednocześnie wskazała na treść uchwały Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Ł. z dnia 27 marca 2007 r., w której Kolegium RIO wytknęło konkretne naruszenia prawa, jakich dopuściła się Rada Miasta i Gminy przy podejmowaniu uchwały budżetowej. Wśród zaleceń, zawartych w ww. uchwale Kolegium RIO, nie znalazła się jednak kwestia przebudowy drogi P.-H. Wobec tego Rada Miasta i Gminy, podejmując w dniu 26 kwietnia 2007 r., zgodnie z zaleceniami RIO, uzupełniającą uchwałę budżetową, nie uwzględniła ww. inwestycji. Jednocześnie Przewodnicząca Rady wskazała, że Rada nie była przeciwna przedmiotowej inwestycji; nie zgadzała się natomiast na źródło jej finansowania. Wskazała również, że mimo zaniechania ww. przebudowy w 2007 r., w sołectwie P. były realizowane najdroższe inwestycje gminne.
W skardze do sądu pełnomocnik K.Ł., występującego w imieniu mieszkańców sołectwa P., zarzucił uchwale Rady Miasta i Gminy S. z dnia 28 lutego 2007 r. rażące naruszenie art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 4 i 6 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 7 w zw. z art. 8 k.p.a. i wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu. Zdaniem skarżącego odstąpienie od dokończenia realizowanej już inwestycji, zgłoszonej przez Burmistrza Miasta i Gminy S. w projekcie uchwały budżetowej, stanowiło naruszenie słusznego interesu miejscowej społeczności, o którym mowa w art. 7 k.p.a. i doprowadziło do utraty już poniesionych na tę inwestycję środków. Postępowanie to stanowiło w jego ocenie przykład rażącej niegospodarności organu gminy. Ponadto Rada Gminy, zdaniem strony, pozbawiła mieszkańców środków, które w istocie przyznano im już wcześniej w 2006 r., jeszcze przed rozpoczęciem prac, co z kolei stanowiło naruszenie przewidzianej w art. 8 k.p.a. zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji. Rozwijając zarzut naruszenia art. 7 ust. 1 pkt 2 oraz art. 18 ust. 2 pkt 4 i 6 ustawy o samorządzie gminnym pełnomocnik skarżącego wskazał, że przepisy te stanowiły źródło interesu prawnego strony, naruszonego przez zaskarżoną uchwałę. Pierwszy z tych przepisów stanowił w jego ocenie gwarancję dla społeczności lokalnej uzyskania minimum świadczeń publicznych w zakresie m.in. zapewnienia dostępu i utrzymania dróg gminnych. Ustawodawca wymienił to zadanie jako zadanie własne gminy, zatem, zdaniem strony, na gminie ciążył obowiązek jego wykonania, natomiast obywatelowi przysługiwało prawo żądania realizacji tego obowiązku. Skarżący wskazał również na "art. 2 ust. 2 ustawy o finansowaniu dróg publicznych", który określał, że źródłem finansowana budowy i modernizacji dróg gminnych były budżety gminne oraz na art. 2 Konstytucji RP, który stanowił umocowanie dla zasady ochrony praw nabytych, m.in. praw do korzystania z części środków komunalnych przeznaczonych na realizację inwestycji należących do zadań własnych gminy.