Tezy

Żądanie umorzenia kosztów egzekucyjnych powinno zostać rozpatrzone przez właściwe organy przy zachowaniu toku instancji.

Sentencja

stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia w części dotyczącej odmowy umorzenia kosztów egzekucyjnych, w części zaś odnoszącej się do ustalenia kosztów egzekucyjnych - skargę oddala.

Uzasadnienie strona 1/2

Na mocy tytułu wykonawczego z 11 marca 1997 r. wystawionego przez Powszechną Kasę oszczędności BP oddział w W. Urząd Skarbowy w P. wszczął postępowanie egzekucyjne. W celu wyegzekwowania zobowiązania poborca skarbowy 27 marca 1997 r. spisał protokół o stanie majątkowym zobowiązanej Anny C. Po zbadaniu stanu majątkowego egzekucja administracyjna okazała się - w ocenie organu - bezskuteczna i postępowanie egzekucyjne zostało umorzone z powodu nieściągalności postanowieniem z 8 kwietnia 1997 r.

Na wniosek wierzyciela organ egzekucyjny wydał również postanowienie z 19 maja 1997 r. w sprawie kosztów egzekucyjnych. Wówczas to Powszechna Kasa oszczędności BP Oddział w W. pismem z 26 maja 1997 r. złożyła zażalenie do Izby Skarbowej w P.

Postanowieniem z 4 lipca 1997 r. Izba Skarbowa w P. utrzymała w mocy postanowienie organu pierwszej instancji stwierdzając, iż koszty egzekucyjne zostały naliczone prawidłowo na podstawie par. 1 ust. 1 pkt 11 i ust. 2 oraz par. 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 1990 r. w sprawie opłat za czynności egzekucyjne oraz sposobu przeprowadzania publicznej licytacji i trybu postępowania przy przechowywaniu i egzekucyjnej sprzedaży niektórych rodzajów ruchomości /Dz.U. nr 47 poz. 281 ze zm./. Jeżeli zaś nie mogą być one ściągnięte od zobowiązanego, wówczas obciąża się nimi wierzyciela na podstawie art. 64 par. 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W skardze złożonej do Naczelnego Sądu Administracyjnego wierzyciel wniósł o stwierdzenie nieważności powyższych postanowień z przyczyn określonych w art. 156 par. 1 pkt 1 Kpa. Zarzucił, iż postanowienie Urzędu Skarbowego w P. z dnia 19 maja 1997 r. wydane zostało z naruszeniem przepisów o właściwości, gdyż pochodzi od osoby nieuprawnionej do jego wydania, tj. pracownika Urzędu Skarbowego zajmującego stanowisko komornika skarbowego. Z postanowienia nie wynika, że posiadał on upoważnienie naczelnika Urzędu do wydania tego postanowienia. W skardze zarzucono też organowi egzekucyjnemu naruszenie par. 7 ust. 1 pkt 2 powołanego rozporządzenia z 1990 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest częściowo zasadna. Co do pierwszego z podniesionych w skardze zarzutów, należy zauważyć, iż wbrew stwierdzeniom skarżącego Banku samo pominięcie na pieczęci osoby, która podpisała postanowienie w przedmiocie kosztów egzekucyjnych, słów "z upoważnienia" nie świadczy jeszcze o wadliwości kwestionowanego aktu /braku umocowania tej osoby do jego podjęcia/. W aktach sprawy znajduje się dokument określający zakres obowiązków komornika skarbowego w Urzędzie Skarbowym w P., z którego wynika, iż posiada on umocowanie do podpisywania postanowień związanych z realizacją zadań podległego mu działu. Tak więc w świetle tez sformułowanych w powołanym w odpowiedzi na skargę wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 października 1996 r., III RN 6/96, zarzut skargi dotyczący wydania postanowienia przez organ niewłaściwy okazał się chybiony. W wyroku tym Sąd jednoznacznie stwierdził, iż jeśli istnieją podstawy regulaminowe do podpisywania decyzji przez inne osoby poza kierownikiem urzędu, decyzja taka "nie będzie wadliwa".

Strona 1/2