Sprawa ze skargi na decyzję Izby Skarbowej w N.S. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące marzec i od maja
Tezy

Strona musi być powiadomiona o wszczęciu postępowania, zaś w trakcie postępowania musi być jej zapewniona realizacja ustawowych uprawnień do czynnego udziału w postępowaniu poprzedzającym wydanie zarówno decyzji organu I, jak i II instancji. W toku każdej sprawy na organach administracji podatkowej spoczywa obowiązek podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy przy uwzględnieniu interesu publicznego i słusznego interesu jednostkowego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Spółki Cywilnej "B." w Z. na decyzję Izby Skarbowej w N.S. z dnia 18 grudnia 1996 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące marzec i od maja - grudnia 1994 roku - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, (...).

Uzasadnienie strona 1/3

Urząd Skarbowy w Z. decyzją z dnia 14 sierpnia 1996 r., (...), w oparciu o przepis art. 10 ust. 2 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ określił Spółce "B." s. c. zobowiązanie w podatku od towarów i usług w wysokości (...).

Niezależne od tego Urząd ustalił podatek sankcyjny w następującej wysokości za (...).

Jak wynika z uzasadnienia decyzji, podatnik stosował nieprawidłową stawkę podatku VAT /7 procent zamiast 22 procent/ od towarów oznaczonych symbolami SWW 1367-11, co stwierdzono, w wyniku kontroli przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej w dniach 19 lutego-25 marca 1996 r. Organ I instancji nie podzielił zastrzeżeń podatnika co do nieuwzględnienia wyników wcześniejszych kontroli UKS i US, oraz wyników kontroli w firmach o identycznym przedmiocie przedsiębiorstwa, w których nie zakwestionowano prawidłowości stosowanych przez podatników stawek podatku VAT. Zdaniem Urzędu, ustaleń tej kontroli nie można rozpatrywać w powiązaniu z poprzednimi kontrolami i tym samym odstępować od prawidłowego ustalania zobowiązania podatkowego w zakresie podatku VAT, kierując się tym, że poprzednia kontrola nie kwestionowała nieprawidłowo stosowanych stawek podatku VAT. Nie można też, zdaniem organu, porównywać wyniku przeprowadzonej u podatnika kontroli z wynikami kontroli innego podmiotu gospodarczego. W uzasadnieniu powołano również okoliczność, iż podatnik w styczniu 1995 r. sam odstąpił od stosowania nieprawidłowej stawki VAT, zorientowawszy się o popełnionej nieprawidłowości, jednakże nie dokonał stosownej korekty podatku należnego.

W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka wniosła o jej uchylenie z uwagi na naruszenie art. 7 i art. 77 Kpa przez bezkrytyczne przyjęcie ustaleń zawartych w wyniku kontroli UKS i pominięcie wniosków dowodowych podatnika, oraz naruszenie art. 10 Kpa przez uniemożliwienie stronie czynnego udziału w postępowaniu.

Izba Skarbowa w N.S. nie uwzględniła odwołania utrzymując w mocy decyzję pierwszoinstancyjną. Odnosząc się do zarzutów skarżącego Izba zwróciła uwagę, iż wydana w tej sprawie decyzja Urzędu Skarbowego ma charakter deklaratoryjny /art. 5 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, tzn., że zobowiązanie podatnika powstało z chwilą zaistnienia okoliczności, z którymi przepis prawa łączy powstanie takiego obowiązku, a decyzja jedynie potwierdziła jego istnienie, stosując obligatoryjne stawki podatku VAT. Odnośnie zarzutu podatnika o stosowaniu niewłaściwych stawek wskutek wprowadzenia go w błąd wynikami uprzednio przeprowadzonych kontroli, Izba podniosła, że kontrolujący nie badali zagadnienia prawidłowości kwalifikowania sprzedawanych przez Spółkę produktów do właściwego symbolu SWW, stąd wynik ten nie mógł być dla jej rozstrzygnięcia relewantny. Izba nie uznała również potrzeby przesłuchania świadków - inspektorów kontroli skarbowej, którzy przeprowadzali kontrolę w spółce sprzedającej artykuły kwalifikowane do tej samej grupy SWW, jakimi handlowała strona skarżąca, a o co wnioskował skarżący, stojąc na stanowisku, że kwestia poprawności ustalenia podatku VAT została już rozstrzygnięta. Za bezzasadny uznała również Izba zarzut, jakoby w postępowaniu organu I instancji naruszone zostały przepisy art. 7, art. 77 Kpa oraz art. 10 par. 2 Kpa, z uwagi na pełne umożliwienie podatnikowi wypowiedzenia się co do zebranego w sprawie materiału, z której to możliwości podatnik w pełni nie skorzystał.

Strona 1/3