Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia: WSA Bogusław Wolas (spr.) Sędziowie: WSA Inga Gołowska WSA Jarosław Wiśniewski Protokolant: specjalista Krystyna Mech po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2019 r. sprawy ze skargi G. W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia 11 kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2013 r. skargę oddala.
Zaskarżoną do WSA w Krakowie decyzją z dnia 11 kwietnia 2019 r., Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. z dnia 31 lipca 2017 r. w sprawie podatku od towarów i usług za grudzień 2013 r.
Z uzasadnienia decyzji wynika, że Skarżący w grudniu 2013 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie handlu urządzeniami nawigacyjnymi oraz różnego rodzaju akcesoriami. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. postanowieniem z dnia 17 września 2015 r. wszczął wobec Skarżącego postępowanie podatkowe w sprawie podatku od towarów i usług za grudzień 2013 r.. Zostało ono zakończone decyzją z dnia 31 lipca 2017 r., w której określono Skarżącemu w podatku od towarów i usług za ww. okres zobowiązanie podatkowe w miejsce nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.
W decyzji tej dokonano korekty podatku należnego i podatku naliczonego, które wynikały z błędów rachunkowych bądź błędnej ewidencji. Ponadto zakwestionowano Skarżącemu prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez: B. P. K.; P.H.U. B. M. F. , H. Sp. z o.o., Z. G. W. , D. C. K. , gdyż nie dokumentowały one rzeczywistych transakcji gospodarczych.
Po rozpatrzeniu odwołania, DIAS w K. orzekł w sposób wyżej opisany.
Odnosząc się do faktur wystawionych przez P. K., uznanych za niedokumentujące rzeczywistych transakcji, Dyrektor IAS w K. wskazał na potwierdzające to następujące okoliczności:
- zgodnie z zeznaniami i wyjaśnieniami Skarżącego, B. miała świadczyć na jego rzecz usługi marketingowe, których celem było pozyskiwanie dla niego klientów chcących dokonać zakupu urządzeń nawigacyjnych. Ponadto firma ta miała m.in. podtrzymywać dobre kontakty z klientami Skarżącego, dokonywać analiz rynkowych czy sprawdzać wypłacalność klientów Skarżącego. P. K. za realizację usług marketingowych otrzymywać miał wynagrodzenie składające się z dwóch składników, tj. podstawowego (obejmującego zwrot poniesionych wydatków) oraz prowizyjnego (uzależnionego od ilości pozyskanych klientów, wartości transakcji zawartych przez tych klientów czy realizacji zadań specjalnych).
Organ odwoławczy podkreślił, że na potwierdzenie realizacji ww. usług marketingowych Skarżący nie przedłożył żadnych wiarygodnych dowodów. Wbrew twierdzeniu Skarżącego umowa z dnia 31 października 2010 r. oraz faktury nie potwierdzają realizacji tych usług. Zdaniem DIAS, sama okoliczność zawarcia umowy potwierdzonej wystawieniem faktur nie może być uznana za dowód wykonania usług. Także wyjaśnienia Skarżącego oraz P. K., niepoparte dowodami, nie dowodzą, że usługi te zostały zrealizowane. Dowodami takimi nie są bowiem przedłożone statystki czy grafiki, gdyż w żaden sposób nie można połączyć ich z realizacją przez B. na rzecz Skarżącego usług marketingowych. Skarżący nie wyjaśnił również (podobnie jak P. K.) w jaki sposób dokumenty te miałyby dowodzić realizacji wspomnianych usług. W ocenie organu przedłożone dokumenty stanowią jedynie próbę uprawdopodobnienia, iż sporne faktury dokumentują realne transakcje.