Wskazano, że w polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Polski jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującym w innych państwach Unii Europejskiej i co do zasady pobór tego podatku w jednym z krajów członkowskich umożliwia jego odliczenie w innym kraju członkowskim. Dlatego też, podatek od wartości dodanej zapłacony na terytoriach innych niż Polska krajów Unii Europejskiej należy traktować na równi z tym podatkiem, jaki byłby zapłacony w Polsce. Z tego powodu ustawodawca wprowadził art. 155 ustawy o podatku od towarów i usług, by w sposób zgodny z prawem wspólnotowym i zasadą logicznej wykładni, ustalić prawidłową wartość przychodów. Jednocześnie skarżący zwrócili uwagę na niejednolite stanowisko Ministra Finansów wyrażone w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, oraz uznali, iż organ podatkowy winien wskazać, dlaczego odrzuca wyżej wymienione orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, a przyjmuje inne orzeczenie tego samego Sądu wydane później, które jest z nim sprzeczne. Również zdaniem skarżących niekorzystna dla podatnika wykładnia musi znajdować oparcie w regułach wykładni, a ustalenia faktyczne muszą ponad wszelką wątpliwość wskazywać, że stan faktyczny jest odmienny od twierdzeń podatnika.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko i argumentację zawarte w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Na wstępie należy zauważyć, iż zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 cytowanej ustawy, sprawowana jest w oparciu o kryterium