Sygn. akt I SA/Kr 160/07 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 5 grudnia 2007r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Ewa Długosz- Ślusarczyk, Asesor: WSA Agnieszka Jakimowicz, Asesor: WSA Jarosław Wiśniewski (spr), Protokolant: Bożena Wąsik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2007r., sprawy ze skargi W. S. oraz M. P., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia [...] nr [...], w przedmiocie opłaty skarbowej, I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżących solidarnie koszty postępowania w kwocie 734,00 zł (siedemset trzydzieści cztery złote 00/100).
W dniu[...]. została zawarta umowa pożyczki w kwocie 250.000 zł pomiędzy M.P. jako pożyczkodawcą a W.S. jako pożyczkobiorcą.
Na powyższą umowę pożyczki W.S. powołał się w trakcie postępowania kontrolnego wszczętego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w dniu [...] listopada 2002 r., przedkładając w dniu [...] stycznia 2003 r. kopię umowy.
W toku postępowania wyjaśniającego ustalono, iż umowa nie została zgłoszona do opodatkowania i nie została od niej uiszczona zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami - należna opłata skarbowa.
W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją Nr [...] z dnia[...]. określił wysokość zobowiązania podatkowego w opłacie skarbowej w kwocie 5.000 zł.
W decyzji powołano się na art. 6 ust 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej zgodnie z którym , jeżeli czynność cywilnoprawna nie została zgłoszona organowi podatkowemu w okresie pięciu lat od końca roku, w którym jej dokonano, a którakolwiek stron po upływie tego terminu powołuje się przed organami podatkowymi na okoliczność jej dokonania, termin przedawnienia prawa do ustalenia opłaty skarbowej biegnie na nowo od dnia powołania się na tę czynność. Wyżej wymieniony przepis został zastosowany w oparciu o przepisy przejściowe art. 14 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (D.U z 2005 r. Nr 41 poz. 399 z póź zm. ) , zgodnie z którym do czynności cywilnoprawnych dokonanym przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje sie przepisy obowiązujące chwili dokonania czynności czyli w niniejszej sprawie ustawę z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej . Wielkość podatku została określona w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1994 r, o opłacie skarbowej
Od przedmiotowej decyzji doradca podatkowy , działający w imieniu W.S. oraz M.P., wniósł w dniu [...] września 2006 r. (data stempla pocztowego) odwołanie , w którym zarzucił naruszenie art. 217 Konstytucji RP. Zgodnie z tym przepisem nakładanie podatków i innych danin publicznych , określanie podmiotów , przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych , a także zasad przyznawani ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy . Tymczasem w zaskarżonej decyzji wyliczenie wartości opłaty skarbowej nastąpiło na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1994 r. w sprawie opłaty skarbowej .
Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu odwołania decyzją z dnia [...]. nr [...]utrzymał w mocy zaskarżoną decyzje . Odnosząc się do zarzutów podniesionych w odwołaniu zauważono, iż organy podatkowe działają na podstawie i w granicach prawa. Ponieważ nie przyznano im niezawisłości w działaniu, są więc związane przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Artykuł 10 Konstytucji RP wymienia, jakie organy sprawują władzę i w jakim zakresie. Zgodnie z kolei z art. 178 ust. l Konstytucji RP jedynie sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegaj ą tylko Konstytucji oraz ustawom.
Zdaniem organu powołane przez pełnomocnika wyroki Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego nie mogą być przedmiotem rozważań organu podatkowego II instancji. W systemie prawa polskiego źródłem prawa są jedynie przepisy wydane przez właściwe organy państwowe i ogłoszone we właściwym organie promulgacyjnym, nie zaś wyroki sądów. Wyrok sądu jest wiążący jedynie dla stron biorących udział w toczącym się przed sądem postępowaniu.