1. Przepisy art. 51 ust. 1 pkt 2 lit. "c" i ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ nie różnicowały stawki podatkowej 7 procent w zależności od tego, czy przedmiotem sprzedaży jest część budynku, czy też jego całość.
2. Sprzedaż części budynku jest sprzedażą towaru /art. 4 pkt 1 ustawy o VAT/, a nie prawa majątkowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd nie jest związany granicami skargi. Wychodząc poza te granice należy zauważyć, iż w myśl art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w brzmieniu nadanym nowelą z dnia 9 grudnia 1993 r. /Dz.U. nr 129 poz. 599/ w przypadku stwierdzenia, że podatnik narusza obowiązki, o których mowa w ust. 4, dotyczące określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, organ podatkowy określa wartość niezaewidencjonowanej sprzedaży w drodze oszacowania i ustala podatek przy zastosowaniu stawki 22 procent, z tym że kwota tak ustalonego podatku ulega podwyższeniu o 100 procent.
W myśl tego przepisu zastosowanie stawki 22 procent zamiast niższej i podwyższenie o 100 procent podatku należnego ustalonego według wyższej stawki uzależniona jest od łącznego spełnienia dwóch przesłanek, tj. od naruszenia obowiązków w zakresie prowadzenia ewidencji zawierającej dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej w części dotyczącej określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania oraz od określenia wartości niezaewidencjonowanej sprzedaży w drodze oszacowania.
Przepis nie reguluje natomiast warunków i trybu oszacowania wartości niezaewidencjonowanej sprzedaży. Czyni to art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, zgodnie z którym organ podatkowy ustala podstawę obliczenia podatku w drodze oszacowania, jeżeli brakuje danych niezbędnych do ustalenia tej podstawy.
W związku z tym w orzecznictwie utrwalił się pogląd, że brak ewidencji, o której mowa w art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym lub nierzetelne jej prowadzenie zobowiązuje organ podatkowy do ustalenia podstawy opodatkowania tylko wówczas, gdy organ ten nie dysponuje innymi dowodami do ustalenia tej podstawy.
W spornej sprawie podstawę opodatkowania /obrót/ ustalono w oparciu o akt notarialny z dnia 9.11.1995 r.
Tym samym w rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do zastosowania art. 27 ust. 5 pkt 1 powołanej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. Rację ma skarżący, że stawka podatku od sprzedaży części budynku mieszkalnego wynosiła 7 procent.
W myśl art. 51 ust. 1 pkt 2 lit. "c" i ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w brzmieniu obowiązującym w 1994 r. stawkę tę stosuje się do sprzedaży obiektów budownictwa mieszkaniowego, a przez te obiekty rozumie się budynki mieszkalne rodzinne stałego zamieszkania sklasyfikowane w klasyfikacji obiektów budowlanych /symbol 11/.