Sygn. akt I SA/Kr 1256/08 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 marca 2009r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Bogusław Wolas ( spr), Sędziowie: NSA Józef Gach, WSA Stanisław Grzeszek, Protokolant: Iwona Sadowska - Białka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2009r., sprawy ze skarg Z. P., na postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia 17 lipca 2008r Nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności postanowień, - s k a r g i o d d a l a -
Decyzjami z dnia [...] [...] i [...] marca 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego określił Z.P. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiąc maj, czerwiec i lipiec 2004 r. w kwotach odpowiednio 2 860 zł, 62 573 i 48 854 zł.
Od powyższych decyzji zostały wniesione odwołania w dniu [...] maja 2005 r. przez doradcę podatkowego - E. S.
Z akt sprawy wynika, iż Z. P. udzielił w/w doradcy podatkowemu pełnomocnictwa w dniu [...] października 2004 r. Pełnomocnictwo zostało wypowiedziane przez pełnomocnika z dniem [...] kwietnia 2005 r., o czym Urząd Skarbowy został zawiadomiony w dniu [...] kwietnia 2005 r.
Dyrektor Izby Skarbowej zwrócił się do E. S. o doręczenie oryginału lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa do występowania w imieniu Z. P. W odpowiedzi w/W wyjaśniła, iż pomimo rozwiązania pełnomocnictwa złożyła w interesie podatnika odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego działając z poszanowaniem prawa oraz zasad etyki doradcy podatkowego.
Z uwagi na to, iż odwołania zostały wniesione przez osobie nieuprawnioną Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniami z dnia [...] lipca 2005 r. nr od [...] do [...] stwierdził niedopuszczalność przedmiotowych odwołań.
Wnioskami z dnia [...] marca 2007 r., Z. P. zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej o stwierdzenie nieważności wyżej wymienionych postanowień na podstawie art. 247§1 pkt 3 w związku z art. 219 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 z późn. zm., dalej określanej skrótem "O.p.") z powodu rażącego naruszenia prawa, tj. art. 105 Kodeksu cywilnego. Naruszenie powołanego przepisu ma szczególnie jaskrawy charakter, gdyż w jego wyniku pozbawiony został on możliwości obrony swoich praw.
Postanowieniami z dnia [...] , nr od [...] do [...], Dyrektor Izby Skarbowej odmówił stwierdzenia nieważności powołanych wyżej postanowień o stwierdzeniu niedopuszczalności odwołania, z uwagi na brak przesłanek. Organ podkreślił, iż przepisy Ordynacji podatkowej nie dopuszczają możliwości, by pełnomocnik działał w postępowaniu podatkowym za stronę bez umocowania złożonego na piśmie lub do protokołu. Wskazany przez podatnika art. 105 kc, dotyczący cofnięcia pełnomocnictwa, wskazuje, iż jeżeli pełnomocnik po wygaśnięciu umocowania dokona w imieniu mocodawcy czynności prawnej w granicach pierwotnego umocowania, czynność prawna jest ważna, chyba że druga strona o wygaśnięciu umocowania wiedziała lub z łatwością mogła się dowiedzieć. W niniejszych sprawach przepis ten nie miał jednak zastosowania, gdyż "druga strona" (a więc Dyrektor Izby Skarbowej) w momencie otrzymania odwołań wiedziała o wygaśnięciu pełnomocnictwa, gdyż pismo z informacją o tym wpłynęło do Urzędu Skarbowego w dniu [...], a odwołania zostały złożone w dniu [...] maja 2005 r. Z pisma E. S., które nadesłała w odpowiedzi na wezwanie do doręczenia do akt dokumentu pełnomocnictwa, wynikało, iż nie jest już ona uprawniona do reprezentowania podatnika w postępowaniu odwoławczym. Zarzut rażącego naruszenia prawa jest zatem bezzasadny.