1. Według art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21 i zwolnionych od podatku na podstawie odrębnych przepisów. Zarówno art. 21 wymienionej ustawy podatkowej, jak też odrębny przepis, tj. par. 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 1995 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 35 poz. 173 ze zm./ nie wymienia uzyskanych przychodów z tytułu dokonywanych przez zakłady pracy zwrotów kosztów codziennych dojazdów do pracy jako wolnych od podatku.
Stąd też świadczenia wypłacane sędziom w tym zakresie, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiące przychód ze stosunku służbowego podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
2. Źródłem przejściowego finansowania przez sędziego kosztów dojazdu do pracy jest więc w istocie ta część wynagrodzenia za pracę, która odpowiada kosztom jego uzyskania i dlatego nie można przyjąć, że przy zwrocie kosztów dojazdu do pracy sędzia jest opodatkowany po raz drugi.
3. Z punktu widzenia art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, zwrot kosztów dojazdu do pracy, o którym mowa w art. 75 par. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1994 nr 7 poz. 25 ze zm./ jest świadczeniem nieodpłatnym.
oddala skargę.
(...) W postępowaniu odwoławczym izba skarbowa podzieliła stanowisko urzędu skarbowego z 8 sierpnia 1997 r. i utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję, podnosząc w jej uzasadnieniu, że zwrot kosztów dojazdu do pracy, jaki otrzymuje sędzia mieszkający, a zgodą prezesa sądu, poza siedzibą sądu, jest przychodem podlegającym w myśl przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ opodatkowaniu podatkiem dochodowym, bowiem nie jest wymieniony wśród dochodów wskazanych w art. 21 tej ustawy zwolnionych z opodatkowania.
Ponadto w uzasadnieniu decyzji podniesiono, że istota wniosku dotyczy sprostowania obliczenia podatku dochodowego pobranego przez płatnika - Sąd Wojewódzki w K. - nie zaś kwestii istnienia obowiązku podatkowego.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego podatnik wnosi o uchylenie obu zaskarżonych decyzji. Ponownie zarzuca organom podatkowym błędną interpretację i zastosowanie przepisów art. 12 ust. 1 i art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 75 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, skutkującą uznaniem, że przedmiotowy zwrot kosztów dojazdu do miejsca pracy sędziemu stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Skarżący nie zgadza się ze stanowiskiem izby skarbowej, bowiem wynika ono w jego przekonaniu z błędnego rozumienia przepisów art. 12 ust. 1 i art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 75 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /t.j. Dz.U. 1994 nr 7 poz. 25 ze zm./.
Przede wszystkim oba organy /urząd skarbowy i izba skarbowa/ błędnie przyjmują, że kwoty wypłacone mu przez Sąd Wojewódzki w K. jako zwrot kosztów dojazdu są świadczeniem pieniężnym ponoszonym za pracownika /decyzja U.S. wiersz 9-10 uzasadnienia/, bowiem jest dokładnie odwrotnie.
Zgoda prezesa sądu na zamieszkiwanie sędziego poza miejscowością gdzie wykonuje służbę /art. 75 u.s.p./ skutkuje, iż to sąd przyjmuje obowiązek ponoszenia kosztów dojazdu sędziego do miejsca wykonywania służby.
Ponosząc te wydatki z własnej kieszeni skarżący czyni to za pracodawcę.Późniejsza wypłata wydatkowanych przez niego kwot z kasy sądu jest niczym innym jak rozliczeniem mającym na celu zwrócenie mu kwot, które wydatkował z własnego uposażenia za pracodawcę. Nie jest to więc dochód podlegający opodatkowaniu, bowiem skarżący wydatkował pieniądze z własnego już opodatkowanego uposażenia za pracodawcę, który mu te wydatki zwraca. Opodatkowanie zwróconych kwot powoduje, iż część uposażenia skarżącego jest podwójnie opodatkowana.