Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej, w przedmiocie opłaty skarbowej,
Sentencja

Sygn. akt I SA/Kr 1099/06 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 4 grudnia 2007r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Urszula Zięba, Sędziowie: WSA Stanisław Grzeszek, Asesor: WSA Agnieszka Jakimowicz (spr), Protokolant: Bożena Wąsik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2007r., sprawy ze skargi Z. N., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej, z dnia [...] nr [...], w przedmiocie opłaty skarbowej, I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącego koszty postępowania w kwocie 1.700,00 zł (jeden tysiąc siedemset złotych 00/100).

Uzasadnienie strona 1/4

W dniu 16 sierpnia 2005 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego otrzymał informację z Zespołu do spraw opodatkowania przychodów ze źródeł nieujawnionych otrzymał informację, z której wynikało, że Z. N., wobec którego toczyło się postępowanie podatkowe w sprawie opodatkowania przychodów ze źródeł nieujawnionych przedłożył w tamtejszym urzędzie umowę pożyczki zawartą dnia [...] września 1993 r. ze S. Ł. Przedmiotem pożyczki była kwota 5.000.000.000 starych złotych, tj. 500.000 nowych złotych. Z informacji tej wynikało także, że Z. N. nie przedłożył dowodów rejestracji tej umowy.

W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Skarbowego po przeprowadzeniu postępowania podatkowego wszczętego postanowieniem z dnia [...] wydał decyzję z dnia [...], nr [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu opłaty skarbowej w kwocie 10.000 zł.

Na powyższą decyzję pełnomocnik podatnika Z. N. złożył odwołanie, w którym zarzucił zaskarżonej decyzji rażące naruszenie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez wydanie decyzji określającej wysokość przedawnionego, a tym samym wygasłego zobowiązania i wynikające z powyższego naruszenie art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez zaniechanie umorzenia postępowania wszczętego w stosunku do przedawnionego i wygasłego zobowiązania podatkowego. Zażalenie zawierało nadto zarzut rażącego naruszenia art. 210 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej poprzez brak oznaczenia strony, do której decyzja jest skierowana, naruszenie art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez niewykazanie przez organ podatkowy, że strony umowy pożyczki nie zgłosiły faktu jej zawarcia w okresie pięciu lat od końca roku, w którym jej dokonano oraz niewykazanie faktu niedopełnienia przez stronę obowiązku uiszczenia należnej opłaty skarbowej. Najpoważniejsze zarzuty dotyczyły jednak wydania zaskarżonej decyzji bez podstawy prawnej z uwagi na oparcie jej o przepisy nieobowiązującej od dnia 1 stycznia 2001 r. ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej oraz przepisy nieobowiązującego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 1992 r. o opłacie skarbowej, podjęcia decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości rzeczowej organów podatkowych (art. 15 Ordynacji podatkowej i art. 13 ust. 1 obowiązującej ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej w świetle którego organem podatkowym właściwym w sprawach opłaty skarbowej jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta), niewłaściwego powołania podstawy prawnej poprzez błędne wskazanie art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej odnoszącego się do umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych, niewłaściwego zastosowania art. 6 ust. 3 cytowanej ustawy dotyczącego prawa do wydania decyzji ustalającej wysokość opłaty skarbowej w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja określa wysokość zobowiązania podatkowego w opłacie skarbowej.

Strona 1/4