Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Grabowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Chraniuk-Stępniak, Sędzia WSA Danuta Kuchta, Protokolant Starszy inspektor sądowy Michał Gajda, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi T. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności oddala skargę.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w K. postanowieniem z [...] nr [...] uchylił postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. nr [...] z [...] w części nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej z [...] znak [...] określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za IV kwartał 2013 r. i umorzył postępowanie w sprawie w tej części, w pozostałym zakresie postanowienie w przedmiocie nadania tej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności utrzymał w mocy.
Organ wyjaśnił, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w O.
[...] wydał decyzję znak [...], którą określił spółce cywilnej T., zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku od towarów i usług za I, II, III, IV kwartał 2013 r., w tym za poszczególne okresy rozliczeniowe w kwotach odpowiednio : za I kwartał 2013 r. - 19.868 zł, za II kwartał 2013 r. - 54.924 zł, za III kwartał 2013 r. - 67.370 zł oraz za IV kwartał 2013 r. - 58.205 zł. Równocześnie, postanowieniem z [...], nadał wskazanej nieostatecznej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności wskazując jako podstawę rozstrzygnięcia przepis art. 239b § 1 pkt 4, § 2 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.).
Organ przedstawił określone w art 239b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej przesłanki nadania decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności wskazując, że dla nadania rygoru natychmiastowej wykonalności konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek. Pierwszą jest udowodnienie jednej z czterech okoliczności wskazanych w § 1 art. 239b, zaś drugą uprawdopodobnienie, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane.
Zgodnie z art. 239b § 1 pkt 4 ustawy Ordynacja podatkowa, decyzji nieostatecznej może być nadany rygor natychmiastowej wykonalności, gdy okres do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest krótszy niż 3 miesiące. Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa). Termin ten jest terminem prawa materialnego o charakterze prekluzyjnym, którego przedłużenie (przerwanie lub zawieszenie) następuje wyłącznie w okolicznościach opisanych w art. 70 § 2 - § 7 ustawy Ordynacja podatkowa. Rokiem podatkowym, stosownie do art. 11 ustawy Ordynacja podatkowa, jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej. Rok kalendarzowy rozpoczyna się z dniem 1 stycznia, a kończy się z upływem dnia 31 grudnia tego roku. Stosownie do art. 12 § 3 tej ustawy, terminy określone w miesiącach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca. Zatem, termin początkowy i końcowy przedawnienia zobowiązania podatkowego wyznacza jego termin płatności, z zastrzeżeniem przypadków opisanych w art. 70 § 2 - 8 tej ustawy. Wraz ze skutecznym upływem terminu zobowiązanie podatkowe, którego dotyczy, z mocy samego prawa ulega wygaśnięciu. Skoro przedawnienie przedmiotowego zobowiązania podatkowego rozpoczęło swój bieg 1 stycznia 2014 r. (termin płatności podatku za I - III kwartał 2013 r.), to zobowiązanie to przedawni się z upływem (zakończeniem) dnia 31 grudnia 2018 r., a nie dnia 1 stycznia 2019 r. (jak twierdzi strona).