Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Surma (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Artur Adamiec,, Sędzia SO (del.) Janusz Bociąga, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Szyszka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 grudnia 2010r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K.na rzecz W. K. kwotę 3200 (trzy tysiące dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/14

1. Akt organu administracji publicznej i przedstawiony przez ten organ tok postępowania.

1.1. Dyrektor Izby Skarbowej w K., decyzją z dnia [...].

nr [...] utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. z dnia [...]. nr [...] określającą W. K. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002r. w wysokości 545 777 zł.

1.2. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w zeznaniu PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2002 podatnik wykazał przychód z działalności gospodarczej w wysokości

17.939.708,03 zł, koszty uzyskania przychodów w wysokości 17.946.516,97 zł oraz stratę z działalności gospodarczej w kwocie 6.808,94 zł.

1.3. Kontrola przeprowadzona w firmie podatnika Stacja Paliw "P.-P." z siedzibą w K. ustaliła, że podatnik zaniżył przychody o kwotę 80.053,67 zł z tytułu: najmu stacji diagnostycznej o kwotę 22 553,67 zł, sprzedaży naczepy o kwotę 57 500 zł i zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 1 285 200 zł poprzez zaewidencjonowanie wydatków na zakup paliwa na podstawie faktur wystawionych przez nieistniejące w rzeczywistości podmioty gospodarcze.

1.4. W wyniku dokonanych ustaleń Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w K. decyzją z dnia [...]. określił podatnikowi zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002r. w wysokości 530 206 zł.

1.5. W wyniku rozpatrzenia odwołania od ww. decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzją z dnia [...]. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

1.6. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. wyrokiem z dnia 17 września 2009r. sygn. akt I SA/Ke 202/09 uchylił ww. decyzję organu drugiej instancji oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, uznając skargę za zasadną w części dotyczącej naruszenia art. 122 w związku z art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. Sąd wskazał, że do oszacowania przychodu podatnika z tytułu wykonania umowy najmu części nieruchomości wraz z urządzeniem diagnostycznym, zastosowano metodę nie odpowiadającej wymogom wynikającym z art. 25 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (u.p.d.o.f.). Pozostałe ustalenia dokonane przez organy podatkowe Sąd uznał za prawidłowe.

1.7. W wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania organ podatkowy pierwszej instancji ustalił, że podatnik zaniżył przychód z prowadzonej działalności gospodarczej o kwotę 118 982,70zł oraz zawyżył koszty uzyskania przychodów o kwotę 1 285 200 zł i decyzją z dnia [...]. określił podatnikowi zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002r. w kwocie545 777 zł.

1.8. Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymując w mocy ww. decyzję z dnia [...] podał, że WSA w K. w ww. wyroku wskazał, że organy podatkowe nieprawidłowo określiły dochód z tytułu wykonania umowy najmu części nieruchomości wraz z urządzeniem diagnostycznym, w oparciu o wysokość rat leasingowych urządzenia diagnostycznego skoro przedmiotem transakcji oprócz urządzenia diagnostycznego było również pomieszczenie, w którym to urządzenie się znajdowało. Te dwie umowy różnicuje przedmiot umowy. Sąd stwierdził, że organ podatkowy nie zawarł oceny warunków umowy leasingu operacyjnego urządzenia diagnostycznego i nie porównał tej umowy z umową najmu części nieruchomości. W ocenie Sądu organy podatkowe nie dokonały oceny porównywalności warunków wynikających z umowy najmu części nieruchomości z warunkami wynikającymi z podobnych transakcji pomiędzy podmiotami niepowiązanymi. Jednocześnie Sąd podzielił stanowisko organów podatkowych co do wykazania istnienia powiązań rodzinnych pomiędzy W. K. (wynajmujący) a K. G. (najemca), co uprawniało organy do zastosowania przepisu art. 25 ust. 1 u.p.d.o.f. Wykonując zalecenia WSA w K. przeprowadzono postępowanie mające na celu uzyskanie informacji od podmiotów niepowiązanych na temat wysokości czynszu najmu (dzierżawy) pomieszczeń stacji diagnostycznej oraz urządzenia diagnostycznego.

Strona 1/14