Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Chraniuk-Stępniak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Danuta Kuchta, Sędzia WSA Ewa Rojek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Celestyna Niedziela, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi B.K. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności 1. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie organu pierwszej instancji; 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz B.K. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej postanowieniem z [...] nr [...] utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z [...] nr [...] w sprawie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z [...] nr [...]. Decyzją tą organ określił B. K. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia
2010 r. do grudnia 2010 r.
Organ powołał przepis art. 239b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej i podniósł, że dla nadania decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek. Pierwszą jest wystąpienie jednej z czterech okoliczności wskazanych w § 1 art. 239b Ordynacji podatkowej, a drugą uprawdopodobnienie przez organ podatkowy, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane. Organ podkreślił, że użyte w art. 239b § 2 Ordynacji podatkowej sformułowanie "uprawdopodobni" oznacza, iż organ podatkowy ma jedynie wykazać prawdopodobieństwo, że zobowiązanie nie zostanie wykonane.
Organ stwierdził, że w przedmiotowej sprawie zaistniała przesłanka zastosowania rygoru natychmiastowej wykonalności wskazana w art. 239b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, polegająca na zbywaniu przez stronę majątku znacznej wartości. Organ ustalił, że B. K. jest właścicielem nieruchomości (wraz z T. K.) położonych w W. - lokalu mieszkalnego przy A. o wartości 325.460 zł oraz zabudowanej działki gruntu, położonej przy ul. K. 82H, zabudowanej budynkiem mieszkalnym w zabudowie szeregowej o wartości 1.090.000 zł.
W dniu 15 czerwca 2015 r. podatnik zawarł umowę o podział majątku wspólnego dorobkowego, zgodnie z którą zbył na rzecz T. K. lokal mieszkalny nr 26 przy ul. W. 2 w W. wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz udziałem w garażu wielostanowiskowym. Wartość przedmiotu umowy została określona przez strony na kwotę 180.000 zł.
Postanowieniem z [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej wszczął wobec B. K. postępowanie kontrolne.
W dniu 30 lipca 2015 r. podatnik sprzedał lokal niemieszkalny nr U5 przy ul. C. w W.za cenę brutto 900.360 zł.
Zdaniem organu, powyższe ustalenia wskazują, że zbyta przez podatnika po wszczęciu postępowania kontrolnego nieruchomość przy ul. C. w W.za cenę brutto 900.360 zł spełnia przesłankę z art. 239b § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Ponadto uprawdopodobnione zostało, że zobowiązanie wynikające z decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z 11 maja
2016 r. nie zostanie wykonane. Zarówno strona jak i jej pełnomocnik w większości przypadków nie stawiali się na wezwania Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej. Nie wyrażali chęci współpracy z organem podatkowym ani nie uczestniczyli czynnie w prowadzonych postępowaniach. Postawa taka, w ocenie organu, świadczy o zaistnieniu przesłanki określonej w art. 239b § 2 Ordynacji podatkowej.
Ponadto jak wynika z uzasadnienia ww. decyzji organu kontrolnego podmioty będące wystawcami faktur VAT na rzecz PHU B. B. K. w rzeczywistości nie wykonywały usług wskazanych w tych fakturach lub też nie prowadziły działalności gospodarczej. Zakwestionowane przez organ kontrolny faktury nie dokumentowały rzeczywistych transakcji. W związku z powyższym podatnikowi nie przysługiwało uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Dopuszczenie się przez podatnika nieprawidłowości, jak również skala wielkości odliczonego przez podatnika z "fikcyjnych faktur" podatku naliczonego VAT, a tym samym wysokość określonego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2010 roku, uzasadniało przypuszczenie, że strona nie wykona dobrowolnie zobowiązań wskazanych przedmiotową decyzją, co z kolei czyniło zasadnym nadanie przedmiotowej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.