Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Rojek, Sędziowie Sędzia WSA Artur Adamiec, Sędzia WSA Mirosław Surma (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Celestyna Niedziela, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lipca 2016 r. sprawy ze skargi W. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej z tytułu podatku od nieruchomości oddala skargę.
1. Decyzja organu administracji publicznej i przedstawiony przez ten organ tok postępowania
1.1. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. ("SKO", "Kolegium") decyzją z [...] r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Ł. z [...] r. nr [...] w sprawie odmowy umorzenia W. D. zaległości podatkowych z tytułu podatku od nieruchomości za lata 2012 -2013.
1.2. W uzasadnieniu Kolegium powołując się na treść art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej wskazało, że w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym organ podatkowy, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe lub odsetki za zwłokę. Rozstrzygnięcie organu podatkowego w tej materii opiera się na uznaniu administracyjnym. Korzystanie z uznania administracyjnego oznacza, że organ ma prawo wyboru treści rozstrzygnięcia. Wybór taki nie może być jednak dowolny. Musi on wynikać z wszechstronnego i dogłębnego rozważenia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy. Uznaniowa konstrukcja normy prawnej nie oznacza bowiem dowolności rozstrzygnięcia. Wydanie decyzji, w warunkach art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej musi więc być poprzedzone wyjaśnieniem okoliczności sprawy w zakresie przesłanek umorzenia i ich analizą - z zachowaniem wymogów proceduralnych, co winno znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji. Przy czym należy brać pod uwagę sytuację, w jakiej znajduje się podatnik w chwili, gdy podejmowana jest decyzja w sprawie.
Zdaniem Kolegium, dokonana przez organ ocena zebranych dowodów nie narusza wyrażonej w art. 191 Ordynacji podatkowej zasady swobodnej oceny dowodów, a tym samym wypełnia przesłanki naczelnej zasady prawdy obiektywnej z art. 122 Ordynacji podatkowej. Zasadę określoną w art. 122 Ordynacji podatkowej konkretyzuje z kolei art. 187 § 1 tej ustawy, który nakłada na organ podatkowy obowiązek zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Powyższe dyrektywy nakazują, aby oceniając wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych organ prowadzący postępowanie dążył do ustalenia prawdy materialnej i według swojej wiedzy, doświadczenia oraz wewnętrznego przekonania ocenił wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych oraz wpływ udowodnienia jednej okoliczności na inne okoliczności.
1.3. W. D. we wniosku o udzielenie ulgi wskazał na trudną sytuację finansową w jakiej się znalazł i brak możliwości spłaty należności. Jednakże jak wskazało Kolegium, powołując się na orzecznictwo sądowe, w postępowaniu w przedmiocie umorzenia należności publicznoprawnych ciężar dowodzenia wskazanych przesłanek spoczywa na wnioskodawcy. Zaniechanie więc przeciwstawienia stanowisku organów administracji publicznej dowodów na okoliczność sytuacji materialnej, zdrowotnej oraz ponoszonych wydatków na utrzymanie nie może stanowić przekonującego argumentu uzasadniającego ocenę o wadliwości decyzji odmawiającej umorzenia zaległości. Strona postępowania nie jest bowiem zwolniona od współdziałania w wyjaśnianiu okoliczności faktycznych, skoro nieudowodnienie określonego faktu może prowadzić do wydania decyzji dla niej niekorzystnej. Podkreślenia przy tym wymaga, że uzasadniając złożony przez siebie wniosek o umorzenie zaległości podatkowej trudną sytuacją finansową, strona musi mieć świadomość, że właśnie ta okoliczność będzie objęta badaniem organu podatkowego w toku prowadzonego postępowania.