W powołanym wyroku wskazano, że silne powiązanie opłaty paliwowej z opodatkowaniem podatkiem akcyzowym wyrobu akcyzowego ma tę konsekwencję, że poczynione w sprawie określenia podatku akcyzowego ustalenia faktyczne co do tego wyrobu, tj. jego ilości i przedmiotu opodatkowania, mają istotne znaczenie w sprawie określenia zobowiązania w opłacie paliwowej. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku, przesłanką powstania obowiązku zapłaty akcyzy i opłaty paliwowej jest bowiem ustalenie, że dokonano czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. Tak więc uzasadnione jest oparcie rozstrzygnięć w obydwu tych postępowaniach na tych samych ustaleniach faktycznych. Nie ma zatem potrzeby ani też konieczności powielania tychże czynności na tożsame w obydwu tych postępowaniach istotne prawnie fakty i zbędne przedłużanie postępowania. Jest to tym bardziej uzasadnione w sytuacji wydania decyzji określającej wysokość podatku akcyzowego. Funkcjonująca w obrocie prawnym decyzja w akcyzie potwierdza istnienie tego zobowiązania w konkretnej wysokości, a przesłanką takiego ustalenia jest stwierdzenie, że spełniona została jedna z przesłanek tego opodatkowania, a mianowicie wymóg dokonania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. Skoro zaś ustawodawca za wprowadzenie paliw silnikowych oraz gazu na rynek krajowy uznaje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem akcyzowym, to określenie w odrębnej decyzji zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym potwierdza, że takie czynności, zidentyfikowane dla potrzeb postępowania w sprawie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym, zostały przez dany podmiot dokonane. A zatem uznanie przez organy podatkowe podmiotu za podatnika podatku akcyzowego w odniesieniu do tego samego wyrobu akcyzowego i tej samej jego ilości automatycznie oznacza, że jest on również podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłaty paliwowej.
Pogląd prawny zaprezentowany w przywołanym wyroku NSA, znajduje w pełni odniesienie do realiów niniejszej sprawy, przez co zasługuje na akceptację Sądu.
Jak wcześniej to już zauważono - przed ostatecznym określeniem wysokości opłaty paliwowej w stosunku do skarżącego została wydana decyzja określająca zobowiązania podatkowe w podatku akcyzowym. W takiej sytuacji należy przyjąć, że decyzja z 30 stycznia 2019 r. określająca I.G. zobowiązanie w podatku akcyzowym za okres od lutego do września 2013 r., stanowi w sprawie dotyczącej opłaty paliwowej dowód o kluczowym znaczeniu. Treść tego dokumentu podlegała ocenie organu odwoławczego, w następstwie której sformułowane wnioski mają znaczenie dla sprawy.
Wobec tego nie budzi najmniejszej wątpliwości, że skarżący jest podatnikiem podatku akcyzowego w związku z dokonaniem czynności opodatkowanej akcyzą, której przedmiotem był ten sam wyrób akcyzowy i ta sama jego ilość, od której następnie została określona kwota opłaty paliwowej do zapłaty. Tym samym organ wydający decyzję ostateczną w przedmiocie opłaty paliwowej za poszczególne miesiące maj 2013 r. zobowiązany był uwzględnić decyzję określającą wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za ten okres oraz zaprezentowane tam ustalenia faktyczne oraz ich ocenę prawną.
Z okoliczności stanu faktycznego sprawy wynika, że podatnik wszedł w posiadanie oleju napędowego rzekomo na podstawie faktur VAT wystawionych przez spółki B. i A., od którego nie odprowadzono w należnej wysokości podatku akcyzowego, tym samym stał się podatnikiem podatku akcyzowego. Ponadto ustalono, że olej napędowy w łącznej wysokości 1.385.580 l, w posiadanie którego wszedł podatnik nie został nabyty przez niego od ww. spółek, na podstawie wystawionych faktur VAT, lecz z innego nieznanego źródła (prawdopodobnie od pochodzącego z Litwy lub Niemiec). Podatnik nie przedstawił dowodów, że podatek akcyzowy został zapłacony na wcześniejszej