Natomiast w kontrolowanej sprawie zastosowanie znajduje art. 22 ust 6d u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym w dacie zdarzenia rodzącego podatkowe skutki, czyli z 2015 roku, którego treść została przywołana na stronie 8 niniejszego uzasadnienia.
Porównanie treści zmieniającego się w czasie przepisu prowadzi do wniosku, że dopiero od 1 stycznia 2019 r. art. 22 ust. 6d u.p.d.o.f. wyraźnie zalicza do kosztów uzyskania przychodów ciężary spadkowe, przez które rozumie się m.in. długi spadkowe, na które wskazuje skarżący.
Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 911/18, a rozpoznający sprawę Sąd pogląd ten podziela, zakres wprowadzonych zmian nie pozwala uznać tej nowelizacji za doprecyzowującą poprzednie brzmienie przepisu, lecz nakazuje przyjąć, że była to zmiana o charakterze prawotwórczym, przewidująca rozszerzenie zakresu kosztów uzyskania przychodów. Zmiana ta potwierdza, że w dotychczasowym stanie prawnym (tj. do roku 2019 r.) nie można uznać spłaty długów spadkowych i kosztów zaspokojenia wierzycieli spadkodawcy za koszt uzyskania przychodu.
Mając na uwadze także zasadę wynikającą z art. 9 u.p.d.o.f. dotyczącą szerokiego zakresu opodatkowania podatkiem dochodowym (wykładnia gramatyczna tego przepisu prowadzi do wniosku, że każdy dochód osiągany przez osobę fizyczną podlega opodatkowaniu, a wyjątkami są dochody, które nie podlegają opodatkowaniu), należało stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa.
W świetle powyższych rozważań za chybione należało uznać zarówno zarzuty skargi, jak i argumentację z nimi związaną, gdyż stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony w sposób prawidłowy.
Sąd nie dopatrzył się naruszenia wskazywanych w skardze przepisów prawa, w tym przepisów Konstytucji RP.
Organy zebrały bowiem potrzebny dla rozstrzygnięcia sprawy materiał dowodowy i wyczerpująco go rozpatrzyły, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, odpowiadającej wymogom z art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.
W uzasadnieniu decyzji organ podał i przytoczył przepisy prawa, wskazał fakty, które uznał za udowodnione oraz dowody które miały wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia.
Nadto organy dokonały także prawidłowej wykładni przepisów u.p.d.o.f. - w szczególności art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a, art. 22 ust 6d oraz prawidłowo je zastosowały.
Wbrew argumentacji zawartej w skardze, prawidłowo i zasadnie określono skarżącemu zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 r. z tytułu odpłatnego zbycia udziału ˝ części opisanej nieruchomości.
Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a., Sąd oddalił skargę.