skarg K.S. na decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. w przedmiocie odmowa stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Rojek, Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Chraniuk-Stępniak, Sędzia WSA Danuta Kuchta (spr.), Protokolant Starszy inspektor sądowy Anna Szyszka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2019 r. sprawy ze skarg K.S. na decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowa stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej 1. uchyla zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje tego organu; 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w K. na rzecz K.S. kwotę 1565 złotych (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt pięć) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Inne orzeczenia o symbolu:
6111 Podatek akcyzowy
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatkowe postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej
Uzasadnienie strona 1/7

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej decyzjami z [...] nr [...] [...][...][...][...] wydanymi wobec K. S., utrzymał w mocy decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z [...]r. nr [...][...][...][...][...]odmawiające stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych Naczelnika Urzędu Celnego z [...] nr [...][...], z [...]nr [...], z [...][...], nr [...]gdyż wydanie nowych decyzji orzekających co do istoty sprawy nie mogłoby nastąpić z uwagi na upływ terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, mimo że decyzje te została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie.

W uzasadnieniach Dyrektor wskazał, że istotą sporu w sprawach jest kwestia stwierdzenia nieważności ostatecznych decyzji Naczelnika Urzędu Celnego

, którymi organ określił zobowiązania podatkowe w podatku akcyzowym z tytułu nabyć wewnątrzwspólnotowych samochodów osobowych. Decyzje te zostały skierowane do K. S. i W. S. - wspólników spółki cywilnej. Z uwagi na fakt, że zdaniem K. S. decyzje te zostały wydane bez podstawy prawnej, z rażącym naruszeniem prawa oraz skierowane do osoby niebędącej stroną w sprawie, złożył on wnioski o stwierdzenie nieważności tych decyzji oraz o wstrzymanie ich wykonania. W konsekwencji prowadzone postęowanie dotyczyło przesłanek z art. 247 § 1 pkt 2, 3 i 5 Ordynacji podatkowej.

Dyrektor wskazał, że wydanie decyzji bez podstawy prawnej (art. 247 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej), należy wiązać z działaniem organu polegającym na wydaniu rozstrzygnięcia w sprawie podatkowej w oparciu o przepis, którego nie ma, albo na podstawie przepisu, który wprawdzie istnieje, ale nie ma zastosowania w ustalonym stanie faktycznym sprawy. W ocenie Dyrektora w niniejszych sprawach nie zaistniał żaden ww. przypadek, ponieważ decyzje, których stwierdzenia nieważności domaga się K. S., zostały wydane w oparciu o obowiązujące w dacie powstania obowiązku podatkowego przepisy ustawy o podatku akcyzowym. Dodatkowo we wniosku nie wskazano na czym konkretnie miałoby polegać wydanie decyzji bez podstawy prawnej.

Odnośnie przesłanki z art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej Dyrektor wskazał, że przesłanką do stwierdzenia nieważności nie jest każde naruszenie prawa, a jedynie jego kwalifikowana forma w postaci naruszenia prawa o rażącym charakterze. Zdaniem organu w sprawach w ogóle nie doszło do naruszenia przepisów prawa, a tym bardziej nie doszło do rażącego ich naruszenia. Decyzje określające zobowiązanie podatkowe, których stwierdzenia nieważności domaga się strona, zostały wydane w oparciu o obowiązujące w dacie powstania obowiązku podatkowego przepisy ustawy o podatku akcyzowym. Zarówno te przepisy, jak i przepisy Ordynacji podatkowej nie zostały naruszone przy rozstrzyganiu spraw określenia zobowiązań podatkowych. We wniosku nie wskazano na czym konkretnie miałoby polegać rażące naruszenie prawa dotyczące decyzji określających.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6111 Podatek akcyzowy
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatkowe postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Inne orzeczenia ze skargą na:
Dyrektor Izby Skarbowej