Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Rojek, Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Chraniuk-Stępniak, Sędzia WSA Danuta Kuchta (spr.), , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 kwietnia 2021 r. sprawy ze skargi P.D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 4 lutego 2021 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz P.D. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (Kolegium) decyzją z
4 lutego 2020 r. nr (...) działając z urzędu na podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U.2020.256 z zm.), dalej: "K.p.a.", stwierdziło nieważność decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. nr (...) z 16 września 2020 r., uchylającej decyzję Starosty S. o nr (...) z 8 lipca 2020 r. odmawiającej rejestracji pojazdu motocykla (...), nr podwozia: (...), rok produkcji (...) i w to miejsce orzekającej o rejestracji w/w pojazdu.
Kolegium wyjaśniło, że P.D. wnioskiem z 26 listopada 2019 r. zwrócił się do Starosty S. o rejestrację ww. motocykla. Starosta S. decyzją nr (...) z 7 lutego 2020 r. odmówił rejestracji pojazdu, z powodu nie przedłożenia do wniosku o rejestrację dowodu rejestracyjnego.
Po rozpatrzeniu odwołania, Kolegium decyzją nr (...) z 2 lutego 2020 r. uchyliło decyzję organu pierwszej instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia, wskazując na potrzebę uwzględnienia art.72 ust. 2b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2021.450 t.j.), dalej ,,p.r.d."
Po przeprowadzeniu ponownego postępowania wyjaśniającego, decyzją nr (...) z 8 lipca 2020 r. Starosta S. ponownie odmówił rejestracji ww. motocykla. Wyjaśnił, że pomimo wezwania strony o nadesłanie dokumentów wskazujących na zabytkowy charakter motocykla, strona nie przedłożyła wymaganych dokumentów, w związku z powyższym zasadną była odmowa zarejestrowania tego pojazdu.
W wyniku rozpatrzenia odwołania Kolegium, decyzją nr (...) z 16 września 2020 r., uchyliło decyzję Starosty S. nr (...) z 8 lipca 2020 r. odmawiającą rejestracji pojazdu - motocykla (...), nr podwozia: (...), rok produkcji (...) i w to miejsce orzekło o rejestracji w/w pojazdu. W uzasadnieniu wskazano, że zamiast wymaganego dowodu rejestracyjnego, wystarczającym jest przedstawienie oświadczenia właściciela pojazdu, złożonego pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że nie posiada dowodu rejestracyjnego.
Pismem z 21 grudnia 2020 r. Starosta S. zwrócił uwagę, że wbrew stanowisku Kolegium, zawartym w decyzji z 16 września 2020 r., P.D. nie przedłożył do rejestracji pojazdu - motocykla (...) wszelkich wymaganych dokumentów. Strona nie przedłożyła zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, które jest niezbędne do pierwszej rejestracji pojazdu. Opis techniczny pojazdu marki (...) sporządzony przez rzeczoznawcę nie jest takim zaświadczeniem.
Po zawiadomieniu stron o wszczęciu postępowania i po przeanalizowaniu materiału dowodowego w trybie art. 157 § 1 i 2 oraz art. 158 § 1 K.p.a., Kolegium stwierdziło, że jako organ administracji prowadzący postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności zobowiązany jest do ustalenia z urzędu, czy kwestionowana decyzja nie jest dotknięta którąkolwiek z wad wskazanych w art. 156 § 1 K.p.a.
Organ przytoczył treść art. 156 § 1 K.p.a., który enumeratywnie wymienia przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. Podniósł, że jedną z nich jest wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa (pkt 2). Zdaniem Kolegium rażące naruszenie prawa nastąpi wtedy, gdy istnieje przepis prawny dający podstawę do wydania decyzji administracyjnej, a rozstrzygnięcie zawarte w decyzji, dotyczące praw lub obowiązków stron postępowania, zostało ukształtowane sprzecznie z przesłankami wprost określonymi w tym przepisie prawnym. Wyrażając powyższy pogląd powołano się na glosę do wyroku NSA z 19 listopada 1992 r. SA/Kr 914/92. Dalej Kolegium argumentowało, że z rażącym naruszeniem prawa nie można utożsamiać każdego naruszenia prawa. Naruszenie prawa ma cechę rażącego, gdy decyzja nim dotknięta wywołuje skutki prawa nie dające się pogodzić z wymaganiami praworządności, którą należy chronić nawet kosztem obalenia ostatecznej decyzji. Nie chodzi więc o spór o wykładnię prawa, lecz o działanie wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w prawie. Innymi słowy, o rażącym naruszeniu prawa można mówić wyłącznie w sytuacji, gdy proste zestawienie treści decyzji z treścią przepisu prowadzi do wniosku, że pozostają one ze sobą w jawnej sprzeczności. O rażącym naruszeniu prawa mówić można tylko wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność. W konsekwencji traktowanie naruszenia prawa jako rażące może mieć miejsce tylko wyjątkowo, a mianowicie, gdy jego waga jest znacznie większa niż stabilność ostatecznej decyzji. Powołano wyrok NSA z 12 grudnia 1988 r. III SA/481/88 oraz wyrok SN z 20 czerwca 1995 r. III ARN 22/95.