1. Decydujące znaczenie dla bytu obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości ma fakt istnienia po stronie oznaczonego podmiotu jednego z tytułów prawnych do nieruchomości, wskazanych w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, w tych ramach między innymi fakt samoistnego posiadania nieruchomości.
2. Mimo że nie nastąpiło przeniesienie własności nieruchomości to zachodzą przesłanki do uznania skarżącego za posiadacza samoistnego wybudowanego warsztatu rzemieślniczego oraz zajętego dla potrzeb tegoż warsztatu gruntu, a tym samym przyjęcie, że na skarżącym w myśl art. 2 i art. 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ ciąży obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy za skargi Alfreda D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 26 lutego 1998 r. (...) w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości za lata 1995-1997 - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją ostateczną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzje Prezydenta Miasta S. z dnia 17 listopada 1997 r., którymi ustalono Alfredowi D. wysokość podatku od nieruchomości za lata 1995 - 1997. Jako podstawę prawną decyzji pierwszej instancji powołano art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawę z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, ustawę z dnia 28 września 1991 r. o lasach, rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 7 grudnia 1994 roku, 13 grudnia 1995 r. i 10 września 1996 r. oraz uchwały Rady Miejskiej w S. (...) z dnia 22 grudnia 1994 r., (...) z dnia 21 grudnia 1995 r., (...) z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie stawek podatku od nieruchomości (...).
Na kwotę podatku składa się za 1995 r.: 1.040,80 zł za pomieszczenia z działalności gospodarczej o powierzchni 172,04 m2 /stawka 6,05 zł/m2/, 99,10 zł za piwnice z działalności gospodarczej o powierzchni 32,76 m2 /stawka 3,0250 zł/m2/ oraz 126,70 zł za grunty związane z działalnością gospodarczą o powierzchni 576,00 m2 /stawka 0,22 zł/m2/, za 1996 r. odpowiednio: 1.481,30 zł /stawka 8,61 zł/m2/, 140,90 zł /stawka 4,30 zł/m2/, 161,30 zł /stawka 0,28 zł/m2/, za 1997 r. odpowiednio: 1.778,90 zł /stawka 10,34 zł/m2/, 169,40 zł /stawka 10,34 zł/m2/, 195,80 zł /stawka 0,34 zł/m2/.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podniósł, że wysokość podatku od nieruchomości za lata 1995-1997 ustalony został na podstawie złożonego przez podatnika w dniu 3 listopada 1997 r. zeznania podatkowego przy zastosowaniu stawek określonych za poszczególne lata w przepisach podatkowych.
W odwołaniu od tej decyzji Alfred D. podkreślił, że przy wymierzaniu podatku od nieruchomości organ pierwszej instancji zastosował niewłaściwe stawki podatkowe a ponadto niesłusznie dokonano wymiaru tego podatku za okres trzech lat.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie uwzględniło powyższego odwołania i wskazało, że stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na osobach fizycznych, które są właścicielami lub samoistnymi posiadaczami nieruchomości albo obiektów budowlanych nie złączonych trwale z gruntem. Podatek od nieruchomości zaliczany jest do grupy podatków od posiadania majątku, a stawki podatku zróżnicowane są w zależności od charakteru i sposobu wykorzystywania tego majątku. Artykuł 5 wyżej cytowanej ustawy przewiduje, że w wypadku wykorzystywania nieruchomości lub jej części do prowadzenia działalności gospodarczej stawki podatku są wyższe aniżeli w przypadkach wykorzystywania tejże nieruchomości do innych celów. Dla określenia wysokości stawek podatkowych w podatku od nieruchomości na dany rok podatkowy uprawniona jest rada gminy, która podejmuje w tej sprawie uchwałę.