Rada Miejska w T. była uprawniona do ustalenia stawek podatku od gruntów, które nie można zaliczyć do kategorii gruntów objętych podatkiem rolnym, mimo iż są wykorzystywane rolniczo. Zarówno wysokość stawek podatkowych, jeżeli mieszczą się w granicach przewidzianych stawek, jak i brak skorzystania z możliwości zwolnienia z podatku od nieruchomości mieści się w granicach samodzielności finansowej gminy, a samodzielność ta pozostaje poza kognicją Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Henryka M. na uchwałe Rady Miejskiej w T. z dnia 9 grudnia 1997 r. (...) w przedmiocie ustalenia wysokości stawek podatku od nieruchomości - oddala skargę.
Uchwałą z 9 grudnia 1996 r. (...) Rada Miejska w T. ustaliła wysokość stawek podatku od nieruchomości Dla gruntów będących użytkami rolnymi nie wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 listopada 1994 r. o podatku rolnym /Dz.U. 1993 nr 94 poz. 431 ze zm./ wykorzystywanych na cele rolnicze - od 1 m2 powierzchni 0,02 zł, a od pozostałych gruntów - od 1 m2 powierzchni 0,03 zł.
Jako podstawę uchwały podano art. 18 ust. 2 pkt 8, art. 40 ust. 1 i art. 42 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
10 grudnia 1997 r. grupa mieszkańców Gminy T. w tym Henryk M. na zasadzie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ wniosła o zmianę treści ww. uchwały, domagając się zwolnienia z podatku gruntów będących użytkami rolnymi, nie wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 listopada 1994 r. o podatku rolnym /Dz.U. 1993 nr 94 poz. 431 ze zm./. W ocenie obywateli ustalony podatek nie jest sprawiedliwy, gdyż rolnicy opłacają znacznie niższy podatek rolny albo w przypadku posiadania 5 lub 6 klasy gruntów nie płacą go wcale.
Rada Miasta T. nie zmieniła swojego stanowiska w sprawie podjętej uchwały.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Henryk M. zarzucił powyższej uchwale naruszenie zasady równości obywateli, a w szczególności wysokość podatku dyskryminuje posiadaczy nieruchomości, które nie stanowią gospodarstw rolnych. Posiadacze gospodarstw rolnych płacą bowiem znacznie niższy podatek. Ponadto skarżący wskazał, że ustalona wysokość stawek podatku jest rodzajem odwetu za jego działalność w komisji rewizyjnej. Powołując się na powyższe zarzuty strona skarżąca domagała się stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miasta.
Przewodnicząca Rady Miejskiej w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie, podtrzymała dotychczasowe stanowisko i powołała się na fakt, że zaskarżona uchwała jest zgodna z prawem oraz nie narusza interesu prawnego.
Skarżący na rozprawie 15 czerwca 1998 r. podtrzymał stanowisko zawarte w skardze.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Nie ulega wątpliwości, że zasadnicze znaczenie dla oceny zasadności skargi ma art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./. Stosownie do treści jego ust. 1 każdy, czyj interes prawny lub uprawnienia zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.