Przywrócenie uchybionego terminu do wniesienia odwołania ma charakter wyjątkowy i może nastąpić jedynie w przypadku, gdy łącznie spełnione zostaną wszystkie przesłanki określone w art. 58 par. 1 i par. 2 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania oraz pozostawienia bez odwołania wniesionego z uchybieniem terminu - oddala skargę.
Postanowieniem z 31 grudnia 1997 r. Prezes Głównego Urzędu Ceł, działając na podstawie art. 58 par. 1 i 2 oraz art. 59 par. 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, odmówił prośbie M. o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w C., wymierzającej należności celne.
Uzasadniając swoje stanowisko Prezes Głównego Urzędu Ceł wskazał, że po otrzymaniu decyzji wymiarowej organu pierwszej instancji M. udzielił pełnomocnictwa adwokatowi P., ten jednak nie wniósł odwołania w przepisanym terminie. W świetle art. 95 par. 2 Kodeksu cywilnego, czynność prawna dokonana przez pełnomocnika w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego. W konkluzji organ drugiej instancji stwierdził, że niedochowanie terminu do wniesienia odwołania przez pełnomocnika nie może być traktowane jako uchybienie powstałe bez winy strony, ponieważ wszystkie działania pełnomocnika w postępowaniu celnym wywołują skutki identyczne, jak działania strony. W związku z tym uznał, że brak jest podstaw do przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
Innym postanowieniem z 31 grudnia 1997 r. Prezes Głównego Urzędu Ceł, działając na podstawie art. 134 Kodeksu postępowania administracyjnego, stwierdził, że odwołanie od powyższej decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w C. zostało wniesione z uchybieniem terminu i należy je pozostawić bez rozpatrzenia. Wyjaśnił przy tym, że decyzja organu pierwszej instancji została odebrana osobiście przez M. 25 marca 1997 r., natomiast odwołanie od niej zostało wniesione 31 lipca 1997 r.
Zaskarżając powyższe postanowienia pełnomocnik M. wskazał, że strona natychmiast po otrzymaniu decyzji zwróciła się do adwokata P., zlecając mu prowadzenie sprawy, a zwłaszcza wniesienie odwołania od decyzji. Po kilku dniach skarżący otrzymał jego zapewnienie, że odwołanie zostało wniesione, co jednak nie było zgodne z rzeczywistością. Niewniesienie odwołania spowodowało uprawomocnienie się decyzji, na podstawie której strona zmuszona będzie do zapłaty ponad 25.000 zł. Konieczność zapłacenia powyższej kwoty spowoduje ruinę finansową rodziny M.; możliwe jest również, że kwota ta nie zostanie w ogóle zapłacona.
Według pełnomocnika, natychmiast po powzięciu informacji o zaistniałym stanie rzeczy M. wniósł odwołanie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu, cofając zarazem 31 lipca 1997 r. pełnomocnictwo adwokatowi P.
W końcowej części uzasadnienia skargi pełnomocnik M. stwierdził, że w sprawie zachodzą szczególne okoliczności, albowiem strona zleciła sprawę osobie zawodowo trudniącej się zastępstwem prawnym. Wyjaśnił, iż według posiadanych informacji poprzedni pełnomocnik dotknięty jest chorobą alkoholizmu i toczy się postępowanie dyscyplinarne zmierzające do pozbawienia go zawodu adwokata. O tych wszystkich faktach strona nie wiedziała w momencie zlecenia zastępstwa prawnego, nie można więc uznać, że nastąpiła wina w wyborze pełnomocnika.