Strona, wykorzystując przysługujące jej uprawnienie wynikające z art. 273 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ do zaskarżania postanowień /wymienionych w par. 1 art. 273/, może podnosić zarzuty nie tylko odnoszące się do błędów rachunkowych w dokonanym potrąceniu lub zaliczeniu wpłaty czy nadpłaty, ale również zarzuty o charakterze merytorycznym, podważającym ustalenia i twierdzenia organu podatkowego, mające wpływ na prawa i obowiązki podatnika wynikające z przepisów prawa materialnego.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi B.S. w Sz. na postanowienie Izby Skarbowej w K. Ośrodka Zamiejscowego w Cz. z dnia 10 stycznia 2001 r. (...) w przedmiocie zaliczenia wpłat na poczet zaległości podatkowej - uchyla zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z dnia 4 października 2000 r., (...) Urząd Skarbowy w Z. powołując się na art. 273 par. 1 pkt 2 oraz art. 55 par. 2, art. 62 i art. 75 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ zaliczył wpłatę dokonaną w dniu 21 września 2000 r. przez B.S. w Sz. w wysokości 67.897 zł na poczet zaległości w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. w kwocie 56.262,30 zł oraz odsetki od ww. zaległości w kwocie 11.634,70 zł.
Na powyższe postanowienie B.S. w Sz. złożył zażalenie, zarzucając mu obrazę przepisów art. 273 par. 1 pkt 2 lit. "a" Ordynacji podatkowej oraz art. 8 i art. 9 Kpa. Zdaniem podatnika naruszenie ww. przepisu Ordynacji podatkowej wynika z faktu błędnego przyjęcia, iż dokonana przez niego wpłata w dniu 21 września 2000 r. była zaległością podatkową. W związku z tym wskazano, że organ podatkowy pominął okoliczność, iż w dniu 2 maja 2000 r. wydał on decyzję, w której umorzył wszczęte na wniosek strony postępowanie w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r. Co prawda decyzja ta została uchylona decyzją własną Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 4 września 2000 r., mocą której zobowiązano podatnika do uiszczenia podatku dochodowego za ww. rok. Pomimo, iż decyzja ta została przez podatnika zaskarżona, to wykonał on wynikający z niej obowiązek i uiścił kwotę 67.897 zł, stanowiącą równowartość określonej zaległości podatkowej, bez odsetek za zwłokę. Takie jednak postępowanie organów podatkowych - w ocenie strony - narusza zasady wynikające z art. 8 i art. 9 Kpa oraz naraża Bank na straty, zobowiązując do zapłaty odsetek od należności podatkowych, z zapłatą których się nie spóźnił. Przeciwnie, zabiegał o wyjaśnienie, czy dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych na usuwanie skutków powodzi i na cele rolnicze były wolne od podatku dochodowego od osób prawnych z mocy prawa, a następnie zastosował się do zaprezentowanego w decyzji z dnia 2 maja 2000 r. stanowiska organu podatkowego. Zaskarżone postanowienie podważa więc zaufanie podatnika do organów podatkowych oraz narusza poczucie pewności w obrocie prawnym i przyczynia się do upadku podmiotów gospodarczych. Powołując się na orzecznictwo sądowe wywiódł, iż podatnik nie może ponosić negatywnych konsekwencji zastosowania się do uzyskanych od organu podatkowego informacji, wprowadzających go w błąd.
Izba Skarbowa w K. Ośrodek Zamiejscowy w Cz. postanowieniem z dnia 10 stycznia 2001 r., (...), utrzymała w mocy zaskarżone postanowienie organu I instancji.
Na poparcie swojego stanowiska organ odwoławczy podał, iż w trybie art. 253 par. 1 Ordynacji podatkowej nie można uchylić lub zmienić ostatecznych decyzji określających albo ustalających wysokość zobowiązania podatkowego. Decyzja Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 2 maja 2000 r. /doręczona stronie w dniu 5 maja 2000 r./ umorzyła postępowanie w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od osób prawnych od dopłat do oprocentowania kredytów bankowych na usuwanie skutków powodzi i na cele rolnicze z uwagi na jego bezprzedmiotowość. Nie była to więc decyzją określająca wysokość zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r. Przedstawiona decyzja została jednak uchylona decyzja wydaną w dniu 4 września 2000 r. w trybie powołanego wyżej art. 253 par. 1 Ordynacji podatkowej, a zatem z chwilą jej doręczenia, z obrotu prawnego wyeliminowana została uchylona nią decyzja z dnia 2 maja 2000 r. Dlatego nie uwzględniając je treści przy wydaniu zaskarżonego obecnie postanowienia nie naruszono prawa.