Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. w przedmiocie określenia wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych
Tezy

Kan. 1287 par. 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego przewiduje, iż z dóbr ofiarowanych przez wiernych na rzecz Kościoła, zarządcy powinni przedstawiać wiernym odpowiednie sprawozdania, "według norm, które winno określać prawo partykularne". Skoro przepis art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do kościoła Katolickiego w RP /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./ uzależnia uzyskanie prawa do tzw. "nielimitowanej" ulgi podatkowej, m.in. od otrzymania sprawozdania o przeznaczeniu darowizny na cele charytatywno-opiekuncze, nie definiując tego pojęcia /nie czyni też tego żadna ustawa podatkowa/, a (...) art. 5 Konkordatu między Stolicą Apostolską, a Rzecząpospolitą Polską z dnia 28 lipca 1993 r. /Dz.U. 1998 nr 51 poz. 318/ wskazuje na normy prawa kanonicznego, jako podstawę administrowania i zarządzania sprawami Kościoła, to właściwe będzie zweryfikowanie sprawozdań pod kątem tychże norm.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, po rozpoznaniu w dniu 26 października 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi Witolda N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 8 września 2003 r., (...) w przedmiocie określenia wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

Uzasadnienie strona 1/10

Decyzją z dnia 10 czerwca 2003 r. (...) Urząd Skarbowy w D.-G. określił Witoldowi N. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2000 w wysokości 48.369,40 zł., to jest w wysokości odmiennej od wykazanego przez podatnika w zeznaniu podatkowym.

Różnica między tak obliczonym podatkiem, a jego wysokością wynikającą z zeznania podatkowego, była wynikiem zakwestionowania przez organ podatkowy pierwszej instancji prawa podatnika do:

1/ odliczenia od dochodu wydatków w łącznej kwocie 4.560 zł. Tytułem rent ustanowionych dla 2 różnych osób, po 2.280 zł. każda,

2/ odliczenia od dochodu całości kwoty 48.000 zł., która przekazana została przez podatnika Ośrodkowi Pomocy Charytatywnej na J.-G. z przeznaczeniem na cele chatytatywno-opiekuńcze.

Organ pierwszej instancji uznał, iż przedłożone przez podatnika tzw. umowy renty, w istocie stanowią darowizny udzielone na rzecz Justyny K. i Szymona B. Podkreślono, iż stosownie do ww. umów podatnik wypłacił Justynie K. i Szymonowi B. świadczenia w wysokości po 2.280 zł., płatne przez okres 5 miesięcy w kwotach po 456 zł. miesięcznie, z przeznaczeniem na utrzymanie i rozwój fizyczny i intelektualny. Organ uznając, iż powyższe umowy sporządzono w celu obejścia przepisów podatkowych, zaakcentował, iż świadczenia nie mają cechy trwałości, a nadto nie występują jakiekolwiek, podstawy do ustanowienia renty. Urząd Skarbowy podkreślił, że umowy renty /spisano je w zwykłej formie pisemnej/ zostały sporządzone na rzecz osób obcych /przypadkowo poznanych/, a wielkość świadczenia została dobrana w taki sposób, że po stronie rentobiorców nie powstał obowiązek podatkowy.

Odnosząc się do darowizny udzielonej na rzecz Punktu Pomocy Charytatywnej J.-G. w Cz. na cele charytatywno-opiekuńcze, organ pierwszej instancji zaakcentował, że dostarczone przez obdarowanego sprawozdanie o przeznaczeniu darowizny zostało sporządzone w sposób zbyt ogólny, uniemożliwiający weryfikację przedstawionych w nim faktów. W ocenie organu, aby sprawozdanie dało podstawy do skorzystania z odliczenia darowizny bez ograniczenia do 10 procent dochodu, powinno posiadać takie cechy, które pozwalają na sprawdzenie jego treści w postępowaniu podatkowym. Cech tych organ nie dopatrzył się w sprawozdaniu złożonym przez osobę duchowną, w którym podniesiono, iż otrzymane od podatnika pieniądze przeznaczył na zakup żywności dla bezrobotnych biednych, bezdomnych, paczki świąteczne i zorganizowanie Wigilii. W ocenie Urzędu Skarbowego oświadczenie takie nie pozwala na sprawdzenie podanych w nim faktów w postępowaniu podatkowym, a tym samym nie stanowi sprawozdania, o jakim mowa w art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP.

W odwołaniu od ww. decyzji podatnik zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego, tj. art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP, przez nieprawidłową wykładnię; art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez nieprawidłowa wykładnię i w konsekwencji odmówienie prawa do odliczenia od dochodu ustanowionych zgodnie z prawem rent; art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez zastosowanie zawężającej wykładni art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 55 ust 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w RP, a ponadto art. 180 par. 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów. Za nieprawidłowe podatnik uznał również uzasadnienie prawne i faktyczne decyzji organu pierwszej instancji.

Strona 1/10