O tożsamości sprawy w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego /odpowiednik art. 247 par. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ można mówić, gdy występują te same podmioty, dotyczy ona tego samego przedmiotu i tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym sprawy.
W sprawach stosowania ulg podatkowych przedmiotem oceny organów podatkowych musi być stan faktyczny, w tym głównie sytuacja finansowa, rodzinna i życiowa podatnika istniejąca w dacie rozstrzygania sprawy. Jeśli zmieni się choćby jeden element tego stanu faktycznego, taki jak na przykład wysokość dochodów, wysokość kosztów utrzymania czy wysokość zaległości, której rozłożenia na raty podatnik zabiega, to jest oczywiste, że nie można mówić o "niezmienionym stanie faktycznym".
Naczelny Sąd Administracyjny uchyla zaskarżoną decyzję Izby Skarbowej (...) w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie rozłożenia na raty zaległości podatkowych.
Decyzją z dnia 31 maja 1999 r., (...) Izba Skarbowa w K., działając na podstawie art. 233 par. 1 pkt 1 oraz art. 48 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w T. z dnia 26 lutego 1999 r., umarzającą postępowanie w sprawie rozłożenia na raty zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące od grudnia 1997 r. do marca 1998 r.
W uzasadnieniu decyzji przedstawiono następujący stan faktyczny oraz argumentację prawną:
Pismem z dnia 6 sierpnia 1998 r. podatnik zwrócił się do Urzędu Skarbowego w T. z wnioskiem o rozłożenie na 24 raty zaległości w podatku od towarów i usług za miesiące od grudnia 1997 r. do marca 1998 r.
Decyzją z dnia 7 września 1998 r. Urząd Skarbowy w T. uwzględnił częściowo wniosek podatnika i rozłożył mu zapłatę przedmiotowych zaległości podatkowych na 12 rat.
O rozłożenie na 24 raty przedmiotowych zaległości podatnik wniósł ponownie pismem z dnia 27 stycznia 1999 r.
Decyzją z dnia 26 lutego 1999 r. Urząd Skarbowy w T. umorzył postępowanie podatkowe w sprawie ww. wniosku.
W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, iż w chwili ponownego złożenia wniosku w sprawie występują te same podmioty, sprawa dotyczy tego samego przedmiotu, tego samego stanu prawnego i nie zmienił się stan faktyczny sprawy. Ponadto w dacie wydania decyzji nie istniały żadne nowe, prawnie doniosłe okoliczności faktyczne, które dawałyby podstawę do wznowienia postępowania podatkowego.
W odwołaniu od tej decyzji podatnika ponownie domagał się rozłożenia zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług na 24 miesięczne raty. Stwierdził, iż jego sytuacja materialna znacznie się pogorszyła, gdyż od stycznia 1999 r. jest na utrzymaniu żony, jest w trakcie poszukiwania pracy i tylko dzięki pomocy rodziny i znajomych jest w stanie jeszcze "egzystować". W konkluzji uzasadnienia podkreślił, iż mimo złej sytuacji materialnej spłaca zaległości podatkowe, choć nie w takiej wysokości rat, jaką ustalił decyzją Urząd Skarbowy w T.
Izba Skarbowa w K. nie uwzględniła odwołania i decyzją z dnia 31 maja 1999 r. utrzymała w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji, generalnie podzielając pogląd wyrażony w sprawie przez ten organ. Odnosząc się do argumentów odwołania Izba podniosła w szczególności, iż analiza protokołów o stanie majątkowym z dnia 26 sierpnia 1998 r. oraz z dnia 18 lutego 1999 r. potwierdziła brak istotnych zmian w sytuacji materialnej podatnika i jego rodziny. Dlatego też organ pierwszej instancji był zobligowany do wydania decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie, tym bardziej że wniosek z dnia 27 stycznia 1999 r. dotyczył sprawy już rozstrzygniętej decyzją ostateczną, "a w chwili jego złożenia stan faktyczny tej sprawy nie uległ zmianie, bowiem w sprawie wystąpił ten sam podmiot i sprawa dotyczy tego samego przedmiotu".
Decyzję tę, podatnik zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego domagając się "podjęcia takiej decyzji, by nie pogrążyć do reszty mojej rodziny". W uzasadnieniu skargi podatnik po raz kolejny przytoczył argumentację zawartą w odwołaniu, podnosząc dodatkowo, iż starał się uzyskać kredyt, aby spłacić wszelkie zaległości podatkowe, lecz żaden Bank ze względu na te zaległości nie udzielił mu pożyczki. Ponownie podkreślił, iż jego aktualna sytuacja finansowa uniemożliwia mu płacenie rat w kwotach ustalonych przez organ podatkowy.