Namioty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
Decyzją z dnia 15 grudnia 1999 r. powołując się na art. 207 i art. 210 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ i ustawę z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, odmówił Aleksandrze i Krzysztofowi H. opodatkowania namiotu podatkiem od nieruchomości.
W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy w pierwszej kolejności przedstawił ustalony w sprawie stan faktyczny wyjaśniając, iż Aleksandra i Krzysztof B. wnieśli o opodatkowanie podatkiem od nieruchomości postawionego na terenie targowiska namiotu.
Organ wskazał dalej, iż namiot nie jest budynkiem ani budowlą w rozumieniu art. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Podniesiono, iż zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 1995 r. SA/Lu 1436/94, przez "budowle" należy rozumieć efekt działalności budowniczych stanowiący skończoną całość użytkową, wyodrębniony w przestrzeni i połączony z gruntem w sposób trwały. Natomiast art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że budynek to obiekt budowlany, umocowany w ziemi lub na ziemi, posiadający ściany lub słupy albo filary oraz pokrycie dachowe.
W tej sytuacji organ podkreślił, iż namiot nie jest budynkiem ani budowlą w rozumieniu cytowanych przepisów, a ustawa podatkowa w sposób samodzielny i wyczerpujący określa przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Na końcu organ podatkowy stwierdził, iż odwoływanie się przez podatników do innych regulacji prawnych nie znajduje uzasadnienia.
W odwołaniu od tej decyzji skarżący /powołując się na przepis art. 3 ust. 5 ustawy prawo budowlane/ stwierdzili, iż będąca w ich posiadaniu konstrukcja namiotowa wyczerpuje definicję tymczasowego obiektu budowlanego, stanowiącego przykład obiektu budowlanego. Kontynuując dalej ten tok rozumowania wyjaśnili, iż zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane, przez "tymczasowy obiekt budowlany należy rozumieć obiekt budowlany nie połączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży uliczne i wystawowe, przykrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe". Wywiedli więc, że konstrukcje namiotowe wyczerpują definicję tymczasowego obiektu budowlanego biorąc również pod uwagę treść art. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, zgodnie z którym za budynek uważa się obiekt budowlany umocowany na ziemi, posiadający ściany lub słupy albo filary oraz pokrycie dachowe. Stwierdzili w konsekwencji, iż tzw. "namiot" będący przedmiotem sporu odpowiada definicji budynku i na poparcie swoich twierdzeń skarżący przedstawili ekspertyzę Zrzeszenia Zawodowego Kupców Katowickich, z której wynikało, iż zarówno przedmiotowy namiot, jak również zadaszenie między kioskami stanowią obiekty budowlane.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. nie uwzględniło odwołania i utrzymało w mocy decyzję organu I instancji, podzielając pogląd o braku podstaw do opodatkowania namiotu podatkiem od nieruchomości. Kolegium nie podzieliło zapatrywania skarżących, iż regulacja zawarta w art. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych odnosi się również do namiotu. Organ odwoławczy powołując się na zasadę autonomiczności prawa podatkowego podniósł, iż wbrew przedstawionej przez podatników ekspertyzie, omawiany namiot nie jest obiektem budowlanym w rozumieniu przepisów podatkowych. Kolegium wskazało, iż namiot nie jest nieruchomością, nie jest również obiektem budowlanym nie złączonym trwale z gruntem i nie jest również budowlą. Na poparcie swoich twierdzeń organ odwoławczy powołał się na pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z dnia 25 kwietnia 1995 r., SA/Lu 1436/94, w którym stwierdzono, iż przez budowlę, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych należy rozumieć /z wyłączeniem "budynków", o których mowa w art. 3 ust. 4 tej ustawy/ efekt działalności budowniczych stanowiący skończoną całość użytkową, wyodrębniony w przestrzeni i połączony z gruntem w sposób trwały.