Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Skupień Sędziowie Sędzia WSA Anna Juszczyk-Wiśniewska Sędzia WSA Jacek Niedzielski (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Danuta Chorabik po rozpoznaniu w dniu 12 października 2016 r. na rozprawie sprawy ze skargi K.I. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w podatku od nieruchomości za 2013 r. 1. Uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z [...] r. nr [...]. 2. Zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej kwotę 457,00 ( czterysta pięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Skarżący, K.I., wniósł skargę na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z [...] maja 2016 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję własną z [...] marca 2016 r. w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Wójta Gminy z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w sprawie ustalenia rocznego zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na ,2013 r. w kwocie 53.454,00 zł.
Rozstrzygnięcie organu podatkowego zapadło na podstawie następującego stanu faktycznego sprawy.
Skarżący wnioskiem z [...] grudnia 2015 r. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy nr [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. w sprawie ustalenia rocznego zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na 2013. W uzasadnieniu podał, że jest właścicielem nieruchomości położonej w [...], dla której prowadzona jest przez Sąd Rejonowy księga wieczysta nr [...]. Na nieruchomości znajduje się 9 zdewastowanych i zniszczonych obiektów budowlanych. Podatnik zaprzestał wykorzystywania nieruchomości oraz posadowionych na niej obiektów budowlanych do prowadzenia działalności gospodarczej w drugiej połowie lat 90-tych. Obiekty te znajdowały się na terenie ogrodzonym i zabezpieczonym przed dostępem osób trzecich. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał wyłączyć obiekty budowlane z użytkowania. Podatnik został również zobowiązany do zabezpieczenie dostępu do tych obiektów przed dostępem ludzi. Podatnik złożył deklaracje dotyczącą podatku od nieruchomości za dany rok, nie wykazując jako przedmiotu opodatkowania, wskazanych powyżej obiektów budowlanych, wykazał jedynie grunty. Organ podatkowy wydał postanowienie o powołania A.O. na biegłego w celu wydania opinii dotyczącej stwierdzenia czy obiekty budowlane strony są budynkami w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Organ I instancji w dniu [...] kwietnia 2013 r. wydał decyzję w sprawie ustalenia podatku od nieruchomości strony za 2013 r. Decyzja stała się decyzją ostateczną w rozumieniu Ordynacji podatkowej.
Skarżący zarzucił, że powołana w tym postępowaniu biegła A.O. pozostawała w stosunku pracy z Wójtem Gminy, tj. w stosunku podporządkowania i zależności służbowej. W świetle art. 197 Ordynacji podatkowej, biegłym nie może być pracownik organu podatkowego, nawet jeśli ma wiadomości specjalne z określonego zakresu. Biegłym powinna być osoba niezainteresowana rozstrzygnięciem sprawy, będąca pomocnikiem organu podatkowego. Jego zadaniem jest udzielenie fachowych informacji i wiadomości w formie opinii ułatwiającej właściwą ocenę faktów. W przedmiotowym postępowaniu natomiast A.O. jest pracownikiem Urzędu Gminy, a tym samym podlega podległości służbowej wobec Wójta Gminy. W ocenie skarżącego dyskwalifikuje to taki środek dowodowy jako obiektywny i bezstronny. Podatnik wskazał, że w tym postępowaniu opinia wydana przez biegłą A.O., miała kluczowe (wyłączne) znaczenie w aspekcie dokonania rozstrzygnięcia w ramach wydanej decyzji. Jedynie opinia biegłej decydowała bowiem w zakresie uznania istnienia bądź nie, przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, tj. obiektów budowlanych. Skarżący wskazał, że należy pamiętać o jednej z naczelnych zasad postępowania podatkowego wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej, która nakazuje organowi podatkowemu prowadzenie postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Zasada ta również powinna mieć zastosowanie w zakresie powołania danej osoby dysponującej wiadomościami specjalnymi w celu wykonania opinii. Skarżący stwierdził, że stosownie do art. 197 § 3 Ordynacji podatkowej do wyłączenia biegłego stosuje się przepisy art. 130 Ordynacja podatkowa. Możliwość wyznaczenia danej osoby jako biegłego, musi być również oceniana przez pryzmat naczelnej zasady postępowania wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej. W postępowaniu w sprawie ustalenia zobowiązania w podatku od nieruchomości organ I instancji powołał jako biegłego osobę, która była w podległości służbowej, a więc zdaniem strony nie była osobą postronną w tym postępowaniu.