Sprawa ze skargi na decyzję Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Juszczyk-Wiśniewska Sędziowie Sędzia WSA Jacek Niedzielski Asesor WSA Zbigniew Kruszewski (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Marta Andrzejewska po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2020 r. na rozprawie sprawy ze skargi I.K. na decyzję Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. 1. Uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego z dnia [...] r. nr [...], w całości. 2. Zasądza od Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego na rzecz skarżącej I.K. kwotę 6984 (sześć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt cztery) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/10

1. Decyzją z [...] września 2019 r. Naczelnik Urzędu Celno - Skarbowego (dalej: Naczelnik UCS), po przeprowadzeniu kontroli celno-skarbowej, przekształconej następnie w postępowanie podatkowe, określił I.K. (skarżącej) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 rok w kwocie 79.190 zł, czyli wyższej od wykazanej w zeznaniu PIT-37, gdzie skarżąca zadeklarowała przychody ze stosunku pracy w wysokości 15.000 brutto, przychody z innych źródeł w kwocie 300 zł oraz podatek w kwocie 37 zł. Organ ustalił bowiem, ze skarżąca uzyskała przychód w wysokości 68.480,49 euro (w przeliczeniu: 281.441,17 zł). Na kwotę tę składały się sumy wypłacone przez skarżącą w gotówce z rachunku bankowego J.Z. (5.450 euro) oraz przelane z tego rachunku na rachunek skarżącej (63.030,49 euro). Organ uznał, że stanowią one ostateczne przysporzenie w majątku skarżącej i stanowią przychód z "innych źródeł", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm., obecnie: Dz. U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm. -dalej: u.p.d.o.f.) opodatkowany na zasadach ogólnych wg skali podatkowej (art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f.).

Czyniąc te ustalenia, organ ocenił dowody pochodzące z akt postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową, w tym wyjaśnienia skarżącej składane przed prokuratorem i Sądem Rejonowym w trakcie posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania jak również wyjaśnienia składane przez J.Z.. Uznał za niewiarygodne zawarte tam stwierdzenia skarżącej jakoby pieniądze miały stanowić wynagrodzenie za świadczone J.Z. "usługi seksualne" oraz oświadczenia J.Z., jakoby skarżąca wypłacała pieniądze w jego imieniu i jemu je przekazywała. Organ ustalił, że skarżąca sama przelewała pieniądze z rachunku J.Z., a następnie je wypłacała w gotówce ze swojego rachunku bankowego, oraz, że podobnie czynił jej mąż - R.K., w stosunku do którego toczyło się odrębne postępowanie podatkowe. Ocenił również i uznał za niewiarygodne zeznania skarżącej oraz J.Z. złożone w toku postępowania podatkowego, gdzie przesłuchiwani zgodnie zeznawali, iż kwoty przelewane z rachunku bankowego J.Z. na rachunek bankowy skarżącej, a następnie przez nią wypłacane, jak również kwoty wypłacane przez skarżącą wprost z rachunku bankowego J.Z., stanowiły pożyczkę oraz że zostały zwrócone, co udokumentowano pokwitowaniami. Naczelnik UCS zwrócił uwagę, że na pożyczki powołano się dopiero w 2018 roku, kiedy to również złożono deklaracje na podatek od czynności cywilnoprawnych. Organ oceniając "pokwitowania" przedłożone na dowód zwrotnego charakteru świadczeń, wytknął liczne nieścisłości dotyczące deklarowanych tam kwot zwracanych J.Z., z uwagi na to, że m. in. przewyższały one ustalone kwoty poprzedzających je wcześniejszych poszczególnych przelewów i wypłat z rachunku J.Z. dokonywanych przez skarżącą. Na podstawie informacji udzielonej przez prokuratora ustalił również, że w toku postępowania karnego nie ujawniono żadnych dowodów potwierdzających zawarcie pomiędzy skarżącą a J.Z. umowy pożyczki. Organ przyjął ostatecznie, że ustalone kwoty pochodzące z rachunku bankowego J.Z. stanowiły w majątku skarżącej przysporzenia, które nie mogły być zaliczone do żadnego ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 u.p.d.o.f., stąd opodatkował je jako "inne przychody" na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. Odrzucił również możliwość uznania tych przysporzeń za darowiznę, ponieważ nie zgromadzono żadnych dowodów potwierdzających obowiązywania, choćby ustnej umowy darowizny (art. 888 § 1 k.c.) oraz możliwość uznania, że transfery pieniędzy wypłacanych z rachunku J.Z. stanowiły depozyt nieprawidłowy (art. 845 k.c.).

Strona 1/10