Sprawa ze skargi Prokuratora Rejonowego w Pszczynie na uchwalę Rady Gminy Miedźna w przedmiocie ulg w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części określonej w § 4, § 5 ust. 1, § 9 ust. 3 i § 9 ust.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Przemysław Dumana (spr.), Sędziowie WSA Beata Kozicka, Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Karolina Czaplicka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2012 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Pszczynie na uchwalę Rady Gminy Miedźna z dnia 22 listopada 2011 r. nr XIV/101/2011 w przedmiocie ulg w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części określonej w § 4, § 5 ust. 1, § 9 ust. 3 i § 9 ust. 4.

Uzasadnienie strona 1/5

Skargą z dnia 6 lipca 2012 r. Prokurator Rejonowy w Pszczynie zaskarżył uchwałę Nr XIV/101/2011 Rady Gminy Miedźna z dnia 22 listopada 2011 r. (Dz.U. 2011 r. Śląsk. Nr 326, poz. 5695) w sprawie ustalania zasad, sposobu i trybu umarzania, odraczania terminu płatności lub rozkładania na raty spłat należności pieniężnych o charakterze cywilnoprawnym, przypadających gminie Miedźna oraz jej jednostkom organizacyjnym.

Zaskarżonej uchwale Prokurator zarzucił :

a) obrazę art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o finansach publicznych (Dz. U. 2009 r., Nr 157, poz. 1240 ze zm.; dalej również ustawa), w związku z art. 7, art. 94 Konstytucji RP stanowiącą rażące naruszenie prawa poprzez ustanowienie w § 4 zaskarżonej uchwały, że na wniosek dłużnika należności mogą być umarzane w przypadkach uzasadnionych względami społecznymi lub gospodarczymi, w szczególności możliwościami płatniczymi dłużnika oraz uzasadnionym interesem jednostki organizacyjnej (wierzyciela), podczas gdy przepis art. 59 ust. 2 ustawy nie przyznaje radzie gminy kompetencji do ustanawiania tego rodzaju uregulowań;

b) obrazę art. 59 ust. 1 i 2 ustawy w związku z art. 7 i art. 94 Konstytucji RP stanowiącą rażące naruszenie prawa poprzez ustanowienie w § 5 ust. 1 zaskarżonej uchwały, że na wniosek dłużnika, w przypadkach uzasadnionych względami społecznymi lub gospodarczymi, w szczególności możliwościami płatniczymi dłużnika oraz uzasadnionym interesem jednostki organizacyjnej (wierzyciela), może nastąpić odroczenie terminu zapłaty lub rozłożenie na raty płatności należności w całości lub w części, podczas gdy przepis art. 59 ust. 2 ustawy nie przyznaje radzie gminy kompetencji do określania, uściślania czy rozwijania przesłanek przyznania ulg aktem prawa miejscowego;

c) obrazę art. 59 ust. 1 i 2 ustawy oraz § 137 w związku z § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908) stanowiącą rażące naruszenie prawa poprzez powtórzenie w § 9 ust. 3 zaskarżonej uchwały treści rozporządzenia komisji (WE) nr 1998/2006, podczas gdy przepis art. 59 ust. 2 ustawy nie daje podstaw do regulowania wskazanej materii za pomocą uchwały, a poprzez powtórzenie w § 9 ust. 3 ww. uchwały rozstrzygnięć przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis - naruszenie zasad techniki prawodawczej, które mogą spowodować błędną wykładnię przepisów, sugerując, że normy prawa powszechnie obowiązującego, wiążą jedynie na obszarze właściwości lokalnego prawodawcy;

d) obrazę art. 59 ust. 1 i 2 ustawy oraz § 137 w związku z § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908) stanowiącą rażące naruszenie prawa poprzez ustanowienie w § 9 ust. 4 zaskarżonej uchwały, iż ulgi w postaci umorzeń, odroczeń lub rozłożenia na raty należności mogą zostać udzielone jedynie w przypadku, gdy wartość pomocy de minimis udzielonej przedsiębiorcy na podstawie niniejszej uchwały, łącznie z wartością innej pomocy de minimis uzyskanej przez niego w różnych formach i z różnych źródeł w bieżącym roku kalendarzowym oraz w dwóch poprzedzających go latach kalendarzowych nie przekracza kwoty stanowiącej 200 tys. euro, a dla przedsiębiorców działających w sektorze transportu drogowego kwoty stanowiącej 100 tys. euro, podczas gdy przepis art. 59 ust. 2 ustawy nie daje podstaw do uregulowania wskazanej materii za pomocą uchwały, a poprzez powtórzenie w § 9 ust. 4 zaskarżonej uchwały rozstrzygnięć przewidzianych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis - naruszenie zasad techniki prawodawczej, które mogą spowodować błędną wykładnię przepisów, sugerując, że normy prawa powszechnie obowiązującego, wiążą jedynie na obszarze właściwości lokalnego prawodawcy.

Strona 1/5