Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Przemysław Dumana, Sędziowie WSA Bożena Pindel, Bożena Suleja (spr.), Protokolant Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2013 r. sprawy ze skargi K. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.
Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzją z dnia [...] nr [...], działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z poźn. zm.), zwanej dalej w skrócie O.p., utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] nr [...] określającej K.B. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 rok w kwocie [...] zł.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy przedstawił ustalony w sprawie stan faktyczny.
Pismem z dnia 23 marca 2012 r. pełnomocnik podatniczki wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia
[...] nr [...] w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 rok, ze względu na wydanie jej z rażącym naruszeniem prawa - wskazując na przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej określoną w art. 247 § 1 pkt 3 O.p.
Rozpatrując przedmiotowy wniosek Dyrektor Izby Skarbowej w K. stwierdził, że z akt sprawy zakończonej wydaniem decyzji ostatecznej Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. nie wynika, aby istniały przesłanki do stwierdzenia jej nieważności.
W odwołaniu wniesionym od tej decyzji pełnomocnik K.B. wniósł o jej uchylenie, zarzucając, że została ona wydana z naruszeniem art. 247 § 1 pkt 3 O.p., zgodnie z którym organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik strony na wstępie przywołał fragment wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 marca 2011 r. sygn. akt II FSK 1802/09: "stwierdzenie nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa (na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 O.p.) następuje wtedy, gdy treść tej decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa, co powoduje, że decyzja taka nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Sytuacja taka zachodzi wtedy, gdy proste zestawienie treści decyzji z treścią przepisu wskazuje na ich wzajemną sprzeczność, albo też - według innego ujęcia - gdy orzeczenie wydane przez organ w sposób ewidentny odbiega od obowiązującej normy prawnej, przy czym wykładnia tej normy nie budzi wątpliwości - z zastrzeżeniem, że wątpliwości prawne w rzeczywistości nie zachodzą także wtedy, gdy wystąpiła wprawdzie rozbieżność orzecznictwa, ale jedno z różnych orzeczeń jest po prostu wadliwe".
Zdaniem pełnomocnika taka sytuacja występuje w przypadku decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...], gdyż zestawienie przepisów prawa definiujących przychód z działalności gospodarczej pozostaje w wyraźnej sprzeczności z kwotami (źródłami pochodzenia tych kwot) uznanymi w ww. decyzji za przychody strony.
Pełnomocnik podkreślił, że z treści zaskarżonej decyzji wynika jednoznacznie, iż organ podatkowy uznał, że przychód strony z prowadzonej działalności gospodarczej stanowi część kwot uzyskanych w wyniku sprzedaży nieruchomości, gdzie strona była wyłącznie pełnomocnikiem sprzedającego. Wskazał, że sytuacja taka miała miejsce w przypadku następujących transakcji sprzedaży: