Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędziowie WSA Beata Kozicka, Wojciech Organiściak (spr.), Protokolant Monika Adamus, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 maja 2011 r. sprawy ze skargi S. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę.
Dyrektor Izby Skarbowej w K. decyzją z dnia [...] (znak [...]) działając na podstawie art. 233 § 1 pkt. 1 ustawy z dnia 29. 08. 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, ze zm. dalej Ordynacja podatkowa) utrzymał w mocy decyzję działającego jako organ I instancji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] (znak: [...]) odmawiającą wznowienia postępowania podatkowego zakończonego decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] (znak: [...]) utrzymującą w mocy decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ż. z dnia [...] (nr [...] ) określającą S. K. (dalej zwany podatnikiem lub wnioskodawcą) wysokość należnego zobowiązania podatkowego za 1998 r. w kwocie [...].
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia działającego jako organ I instancji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] wskazywano, iż pismem z dnia 14. 06. 2010r. S. K. (reprezentowany przez adwokata W. G.) wystąpił z wnioskiem o wznowienie postępowania podatkowego zakończonego ww. decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] utrzymującą w mocy ww. decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ż. z dnia [...] określającą podatnikowi wysokość należnego zobowiązania z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. w kwocie [...] i umorzenie postępowania. Strona wnioskująca jako podstawę prawną swojego żądania wskazała przepis art. 240 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu wniosku podatnik przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania podatkowego, a następnie wskazał na toczące się postępowanie karne przed Sądem Rejonowym w Ż. i wyrok z dnia 5 sierpnia 2009 r. (sygn. akt [...] ) uniewinniający go od zarzutu popełnienia czynów, które - jego zdaniem - polegały na tych samych działaniach, które były zarzucane w postępowaniu podatkowym. Zdaniem strony wnioskującej w wyroku stwierdzano wyraźnie, iż zeznania S. Z., na których oparł się Naczelnik Urzędu Skarbowego wydając ww. decyzję, były fałszywe. W ocenie podatnika przedmiotowa decyzja została oparta na dowodzie, który był fałszywy, co spełnia dyspozycję art. 240 § 2 i 3 Ordynacji podatkowej i jest podstawą do wznowienia postępowania. Strona podkreślała, iż dowód ten jest fałszywy - wywodząc dalej, iż okoliczność ta ma charakter formalny i wynika z treści prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 5 sierpnia 2009 r. Zdaniem strony wnioskującej fałszywość tego dowodu nie może być kwestionowana. Podatnik podnosił, iż z uwagi na fałszywość dowodu na podstawie którego organy podatkowe ustaliły, iż strona miała rzekomo mieć wiedzę o fałszowaniu faktur i nie wykonywaniu robót, na które faktury te zostały wystawione jest ustaleniem bezpodstawnym, nie opartym na żadnym wiarygodnym dowodzie. Zdaniem wnioskodawcy brak było dowodów, aby nie uwzględnić twierdzeń strony, że roboty zostały wykonane, a S. Z. działający w imieniu firm, co do których okazało się, że część z nich nie istnieje, a część nie wystawiała zakwestionowanych faktur, pobierał pieniądze.