Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Sędziowie WSA Agata Ćwik-Bury, Teresa Randak ( spr.), Protokolant Dominika Zabielska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2017 r. sprawy ze skargi A S.A. w K. na interpretację Ministra Rozwoju i Finansów z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację, 2) zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., działający z upoważnienia Ministra Finansów (dalej w skrócie: "organ interpretacyjny", "Dyrektor") - mocą interpretacji indywidualnej z dnia [...] r., nr [...], stwierdził, że stanowisko A S.A. w K. (dalej w skrócie: "wnioskodawca", "Spółka", "skarżąca") - przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem oddelegowanym pracownikom kosztów transportu w okresie do miesiąca lutego zawarte w pkt 1 wniosku - jest nieprawidłowe.
Powyższą interpretację wydano w odniesieniu do przedstawionego we wniosku następującego zdarzenia przyszłego.
Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność na terenie RP oraz poza granicami kraju. Głównym przedmiotem jego działalności jest świadczenie usług w zakresie wykonywania, montażu i konserwacji urządzeń oraz instalacji wykorzystywanych w energetyce/przemyśle. Wykonywane usługi mają zróżnicowany charakter, zarówno pod względem okresu ich trwania, liczby pracowników, jak i lokalizacji. Pracownicy wnioskodawcy świadczą pracę zarówno w Polsce, jak i poza granicami kraju wykonując ją w formie przeniesienia służbowego, tj. czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy, dokonywaną za zgodą pracownika w oparciu o stosowne aneksy do umów o pracę. Taka forma oddelegowania nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, dlatego wnioskodawca nie wypłaca pracownikom diet i innych świadczeń, które przysługiwałyby gdyby odbywali oni podróże służbowe. W związku z tym, że wnioskodawca realizował inwestycje poza granicami kraju, a więc praca realizowana była poza stałym miejscem zamieszkania pracowników, a także poza siedzibą wnioskodawcy, wnioskodawca udostępniał pracownikom możliwość skorzystania z bezpłatnych przejazdów z siedziby wnioskodawcy/miejsca zamieszkania pracownika/z kraju do miejsca wykonywania danego kontraktu (a dokładnie miejsca zakwaterowania zorganizowanego przez pracodawcę) i z powrotem oraz z miejsca zakwaterowania w miejscu danego kontraktu do miejsca wykonywania pracy (np. budowa) i z powrotem. Udostępnienie pracownikom bezpłatnego transportu wynikało z konieczności ich przetransportowania z Polski do miejsca wykonywania pracy oraz umożliwienia im wykonywania obowiązków pracowniczych w miejscu danego kontraktu. W ocenie wnioskodawcy organizacja tego typu transportu leży w interesie pracodawcy - zapewniając mu możliwość realizacji kontraktu poprzez umożliwienie pracownikom wykonywania czynności zmierzających do realizacji przedsięwzięcia. Transport odbywał się busami/autobusami leasingowanymi przez pracodawcę bądź wynajmowanymi od podmiotów trzecich, w ramach świadczonych przez nich usług przewozowych. Wnioskodawca wskazał, że w drugim przypadku ponosił on koszty usługi transportowej. W związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1970/14 i interpretacją podatkową Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] r. wnioskodawca powziął wątpliwość co do tego czy zapewnienie tego typu transportu winno być traktowane jako przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, od którego wnioskodawca zobowiązany jest do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.