Zarzut ten nie zasługuje na aprobatę. Otóż zawarte w art. 83 ust. 4 u.s.u.s. sformułowanie dotyczące adresata wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy o umorzenie należności z tytułu składek, jakim jest Prezes Zakładu, ma charakter przepisu technicznego, regulującego organizacyjną kwestię na czyje ręce kierowany jest wniosek. Przepis ten nie jest źródłem kompetencji Prezesa Zakładu, jako organu administracji publicznej właściwego do rozpoznania wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub działający z jego upoważnienia, Dyrektor Oddziału ZUS wydając decyzję o odmowie umorzenia zaległych należności nie występują jako organ administracji publicznej, lecz jako organ ZUS. Z procesowego punktu widzenia decyzję taką należy więc traktować jako decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Pogląd ten jest utrwalony w orzecznictwie sądów administracyjnych (zob. np. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 14 czerwca 2016 r. sygn. akt I SA/Gl 1493/15, Lex nr 2077623, wyrok NSA z dnia 9 marca 2011 r. sygn. akt II GSK 689/10, Lex nr 080158).
Wobec powyższego uprawnionym do wydania zaskarżonej decyzji był Zasępca Dyrektora Oddziału ZUS w S., który działał z upoważnienia Prezesa ZUS-u. Nie wystąpiła więc okoliczność nieważności decyzji, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.
Zgodnie z art. 239 § 1 pkt 1 lit. e p.p.s.a. nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych strona skarżąca działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych. Skarżący był natomiast reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Z tego też względu Sąd orzekł na podstawie art. 205 § 2 p.p.s.a. o zwrocie kosztów postępowania sądowego w zakresie zastępstwa procesowego w kwocie 480 zł (§ 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych - Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.).