Stanowisko takie wyrażono m.in. w nieprawomocnych wyrokach WSA w Gdańsku z dnia 16 maja 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 264/17, a także WSA w Bydgoszczy z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Bd 104/16. Pogląd ten zyskał aprobatę NSA w niedawnym wyroku z dnia 18 maja 2017 r., sygn. akt II GSK 4503/16. Dotyczy on wprawdzie regulacji zawartej w art. 207 ust. 1 u.f.p., na mocy której, w przypadku gdy środki przeznaczone na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich są wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem, wykorzystane z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184 tej ustawy, pobrane nienależnie lub w nadmiernej wysokości, podlegają zwrotowi wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, o której mowa w ust. 9, na wskazany w tej decyzji rachunek bankowy, z zastrzeżeniem ust. 8 i 10 powołanego artykułu, a należy go odnieść także do stanu prawnego niniejszej sprawy.
W kontekście tego uregulowania NSA stwierdził, że środki wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem, z naruszeniem procedur, bądź pobrane nienależnie lub w nienależnej wysokości, są środkami nienależnymi już z chwilą ich przekazania beneficjentowi, nie zaś z upływem 14 dni od wydania decyzji określającej kwotę przypadającą do zwrotu i termin, od którego nalicza się odsetki. Decyzja taka ma więc charakter deklaratoryjny, gdyż obowiązek zwrotu dofinansowania powstaje z chwilą zaistnienia przesłanek przewidzianych przepisami prawa.
Uwzględniając zatem zamieszczone w art. 67 u.f.p odesłanie, z którego wynika, że do spraw dotyczących należności, o których mowa w art. 60 tej ustawy nieuregulowanych tą ustawą stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego i odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej NSA stwierdził jednoznacznie, że skoro decyzję o zwrocie można wydać w terminie określonym w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, to w odniesieniu do dotacji