Powyższe oznacza, iż o ile we wstępnych etapach postępowania egzekucyjnego organ egzekucyjny pozbawiony jest prawa badania zasadności i wymagalności dochodzonego obowiązku, a rozpoznając zarzuty, w tym zakresie związany jest stanowiskiem wierzyciela, to w trakcie dalszego prowadzenia postępowania w zakresie opisanym w art. 59 § 1 ustawy egzekucyjnej ma obowiązek samodzielnego badania tych kwestii w odniesieniu do podstaw obligujących go do umorzenia postępowania egzekucyjnego.
Innymi słowy przystępując do egzekucji organ egzekucyjny nie bada zasadności i wymagalności obowiązku poddanego egzekucji, rozstrzygając o zarzutach w tym przedmiocie związany jest stanowiskiem wierzyciela, a w dalszym toku postępowania ma samodzielne uprawnienie i obowiązek rozstrzygania tych kwestii w sytuacji, gdy powstały lub zostały ujawnione po dniu wystawienia tytułów wykonawczych, a więc w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego. Co ważne "nie zamyka drogi do pełnego rozpoznania wniosku zobowiązanego w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego wcześniejsze wydanie postanowienia w sprawie zarzutów zobowiązanego wniesionych w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym na podstawie tych samych tytułów wykonawczych" (tak wyrok NSA z dnia 3 czerwca 2014 r. sygn. akt II FSK 1542/12).
Tym samym nie można zgodzić się z poglądem organu odwoławczego, że zapewnienie wierzyciela, iż zaległości objęte przedmiotowymi tytułami wykonawczymi są nadal wymagalne, jest wystarczające dla ustalenia okoliczności wymienionej w art. 59 § 1 pkt 2 ustawy egzekucyjnej bez względu na istniejący stan rzeczy lub bez rzetelnej i wszechstronnej oceny takiego stanowiska czy informacji.
Sąd zauważa ponadto, iż jak wynika z treści zaskarżonego postanowienia dotyczyło ono postanowienia organu egzekucyjnego z dnia [...] a nie [...] jak wynika z akt sprawy, zaś w treści tego postanowienia trudno odnaleźć datę złożenia wniosku, w sprawie którego postępowanie umorzono. Warto również wskazać, że w niniejszej sprawie dokonano zajęcia świadczenia zobowiązanej w ZUS, oraz nadpłatę podatkową, zaś organ egzekucyjny nie wyjaśnił czy w dacie wydania postanowienia w sprawie umorzenia postępowania dochodzone należności były w tej samej wysokości czy innej niż początkowo egzekwowane.
Nie można również zgodzić się z sytuacją, że w sprawie dwóch tytułów wykonawczych, co do których wszczęto dwie odrębne egzekucje toczy się jedno postępowanie egzekucyjne. Kwestii tej organ odwoławczy nie wyjaśnił w sytuacji, gdy prowadzenie jednego postępowania egzekucyjnego na podstawie dwóch odrębnych tytułów wykonawczych wszczynających postępowanie oraz egzekucję w różnych (odległych) datach, nie znajduje uzasadnienia prawnego (art. 26 § 1 i § 5 ustawy egzekucyjnej). "Każdy tytuł wykonawczy realizowany jest w odrębnym postępowaniu egzekucyjnym" (tak wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 kwietnia
2009 r. sygn. akt III SA/Wa 3275/08). Organ egzekucyjny nie mógł więc wszcząć jedno sporne postępowanie egzekucyjne po raz pierwszy w dniu 7 grudnia 2009 r. (tytuł [...]) i po raz drugi w dniu 3 czerwca 2011 r. (tytuł SW [...]), mógł co najwyżej skierować egzekucję do tych samych składników majątkowych zobowiązanej.
Przedstawione wyżej braki i uchybienia w zakresie stosowania przepisów postępowania były istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i miały oczywisty wpływ na jej wynik.
Rozpoznając sprawę ponownie organ odwoławczy ustali wszystkie opisane wyżej a nie wykazane w sposób prawidłowy okoliczności i przy uwzględnieniu dokonanych przez Sąd ocen prawnych wyda rozstrzygnięcie, które uzasadni w sposób pozwalający na poznanie jego motywów w sposób dostępny, klarowny, logiczny i zrozumiały dla zobowiązanej oraz wyjaśniający istotę sprawy.
Z tych przyczyn wobec naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012. 270) orzekł jak w wyroku.