Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Organiściak (spr.), Sędziowie WSA Bożena Suleja,, Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2013 r. sprawy ze skargi A S.A. w J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej Ordynacja podatkowa lub O.p.) postanowieniem z dnia [...] (Nr [...]) utrzymało w mocy postanowienie Wójta Gminy M. (Nr [...];[...]) z dnia [...] w sprawie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji Wójta Gminy M. (Nr [...];[...]) z dnia [...] określającej A S.A. z siedzibą w J.(dalej zwana Spółką) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na rok 2007 w kwocie [...]zł.
Zaskarżone postanowienie organu odwoławczego zostało podjęte w następującym stanie faktycznym: Organ I instancji ww. decyzją z dnia [...] określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na rok 2007. Następnie ww. postanowieniem z dnia [...]2012 r. organ I instancji nadał ww. nieostatecznej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu postanowienia organ I instancji podkreślił, że do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego pozostał okres krótszy niż trzy miesiące oraz wskazał, że powyższa okoliczność uprawdopodabnia, iż zobowiązanie wynikające z ww. nieostatecznej decyzji nie zostanie wykonane.
Na ww. postanowienie spółka wniosła zażalenie, w którym zarzuciła: naruszenie art. 239b § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez jego nieprawidłowe zastosowanie polegające na przyjęciu, że zbliżający się termin przedawnienia jest samowystarczalną przesłanką nadania rygoru natychmiastowej wykonalności, a w konsekwencji niezastosowanie art. 239b § 2 Ordynacji podatkowej polegające na braku uprawdopodobnienia, ze zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane; naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 120, art. 121 § 1 i art. 122 Ordynacji podatkowej wskutek działania niezgodnego z przepisami prawa w sposób powodujący brak zaufania do organów podatkowych przez niewłaściwe zastosowanie przepisów oraz niewyjaśnienie sprawy w sposób wyczerpujący; naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 217 § 2 w związku z art. 219 oraz art. 210§ 4 Ordynacji podatkowej oraz art. 124 Ordynacji podatkowej poprzez błędne skonstruowanie uzasadnienia faktycznego i prawnego postanowienia z naruszeniem zasady przekonywania polegające na braku uzasadnienia przyczyn nadania rygoru natychmiastowej wykonalności.
SKO ww. postanowieniem z dnia [...] utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji. W uzasadnieniu Kolegium odwołało się do postanowień art. 239a oraz 239b Ordynacji podatkowej. Przy wykładni ostatniego z ww. przepisów Kolegium odwołując się do orzecznictwa wyjaśniło, że użycie przez ustawodawcę w art. 239b § 1 Ordynacji podatkowej, przy okazji enumeracji czterech okoliczności pozwalających na zastosowanie rygoru natychmiastowej wykonalności, spójnika "lub", wyrażającego zgodnie z zasadami poprawnej legislacji tzw. alternatywę rozłączną, oznacza, że stwierdzenie w stanie faktycznym sprawy podatnika już jednej z tych okoliczności daje organowi podatkowemu możliwość zastosowania wspomnianego rygoru (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt: I SA/Łd 1086/10, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt: I SA/Gd 509/10, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 6 sierpnia 2010 r., sygn. akt: I SA/Łd 1133/09). SKO podkreśliło, że dla nadania decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek. Pierwszą jest istnienie przynajmniej jednej z czterech okoliczności wskazanych w art. 239b § 1 Ordynacji podatkowej, drugą przesłanką jest uprawdopodobnienie, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane. Zdaniem Kolegium przyjęcie w treści art. 239b § 2 Ordynacji podatkowej pojęcia "uprawdopodobnienie" znajduje również przełożenie na zasady dowodzenia ziszczenia się wskazanej w tym przepisie przesłanki, tj. możliwości niewykonania zobowiązania wynikającego z decyzji. Zdaniem Kolegium w związku z użytym przez ustawodawcę sformułowaniem "uprawdopodobnienie" należy uznać, że nie wymaga się od organu podatkowego wykazania okoliczności za pomocą przewidzianych przepisami procedury dowodów, a rygory uznania jego twierdzeń są złagodzone i odformalizowane (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 31 sierpnia 2010 r., sygn. akt: I SA/Bd 461/10, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 20 maja 2010 r., sygn. akt: I SA/Go 379/10, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn. akt: I SA/Go 620/09, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 czerwca 2011 r., sygn. akt: III SA/Wr 11/11). Kolegium akcentowało, że uprawdopodobnienie jest surogatem dowodu i nie oznacza konieczności udowodnienia danej okoliczności. Sprowadza się zaś do uzyskania przekonania o istnieniu określonych okoliczności faktycznych w nieskrępowanym regułami dowodowymi procesie myślowym. Stąd też przesłanka uprawdopodobnienia niewykonania zobowiązania (art. 269b § 2 Ordynacji podatkowej) nie może być utożsamiana z udowodnieniem tej okoliczności, a jedynie sprowadza się do wykazania stosowną argumentacją istnienia uzasadnionej obawy, przypuszczenia, że zobowiązanie to wygaśnie wskutek upływu terminu przedawnienia. Rezultat ustalenia przez organ podatkowy istnienia takiego prawdopodobieństwa musi znaleźć swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu postanowienia o nadaniu decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 lipca 2010 r., sygn. akt: I SA/GL 268/10). Wspomniane "uprawdopodobnienie jest instytucją postępowania administracyjnego oraz cywilnego. Uprawdopodobnienie jest środkiem zastępczym dowodu w znaczeniu ścisłym, nie dającym pewności, lecz tylko wiarygodność (prawdopodobieństwo) twierdzenia o jakimś fakcie. Jest to środek zwolniony od ścisłych formalności dowodowych, pozwalający na przyspieszenie postępowania" (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lutego 2012 r., sygn. akt: I GSK 799/10). W języku polskim słowo "prawdopodobny" rozumiane jest jako taki stan, co do którego można przypuszczać, że jest prawdziwy, który przypuszczalnie nastąpi, zdarzy się, mogący się zdarzyć, mający szansę urzeczywistnienia, możliwy, przypuszczalny (Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1994 r., tom II, s. 911).