Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Przemysław Dumana (spr.), Sędziowie WSA Beata Kozicka, Bożena Suleja, Protokolant Izabela Maj-Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2011 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 maja 2011 roku, sygn. akt II FSK 291/10 - po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2011 roku skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 sierpnia 2009 roku, sygn. akt I SA/Gl 225/09 w sprawie skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] roku, nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 rok od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów - uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach.
Rozstrzygnięcie to - jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny - zapadło w następującym stanie faktycznym ustalonym przez sąd pierwszej instancji : Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. decyzją z dnia [...] roku, nr [...] ustalił M. M. zobowiązanie podatkowe w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów z nieujawnionych źródeł lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2002 rok w kwocie [...] złotych.
W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji stwierdził, iż ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że w latach 1993 - 2001 podatnik wraz z małżonką J. M. uzyskali przychody w łącznej kwocie [...] zł., ponieśli wydatki w łącznej kwocie[...] zł., natomiast za oszczędności uznano nadwyżkę przychodów nad wydatkami z lat 2000 - 2001, wskazując, że źródła uzyskanych przychodów i poniesionych wydatków, a w rezultacie nadwyżka przychodów nad wydatkami stanowiąca oszczędności podatników wyniosła - odpowiednio: w 2000 r. - [...] zł., a w 2001 r. - [...] zł. Ponadto organ podatkowy stwierdził, że J. i M. M. w 2002 r. uzyskali przychody w łącznej kwocie [...] zł. i ponieśli wspólne wydatki w łącznej kwocie [...] zł. Następnie organ podatkowy dokonał tabelarycznego zestawienia wydatków i przychodów małżonków M. z 2002 r. i stwierdził, że ponieśli oni wydatki w kwocie [...] zł., które nie znalazły pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów (opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania).
Od powyższej decyzji, działający przez pełnomocnika, M. M. złożyła odwołanie, w którym wniósł o umorzenie postępowania pierwszej instancji. Podniósł zarzut naruszenia art. 122, art. 187 § 1, art. 191, art. 197 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. z 2005 r. Dz. U. Nr 8, poz. 60 z późn. zm., dalej: "Ordynacja" lub "O.p.") oraz art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2010 r., Dz.U. Nr 51, poz. 307 z późn. zm., dalej: "ustawa podatkowa" lub "u.p.d.o.f.") - poprzez wymierzenie podatku od dochodów osiągniętych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik wskazał, że według organu podatkowego, darowizna otrzymana w 1981 r., od której podatek został zapłacony zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami, nie ma znaczenia w prowadzonym postępowaniu i nie wpływa na stan oszczędności strony w dniu 1 stycznia 2002 r. Podniósł, że uzyskana darowizna, w postaci złotych monet została pomnożona w toku działalności handlowej. Ponieważ strona przychodów tych nie opodatkowała, uniemożliwia to, zgodnie z art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - powołanie się na tę kwotę, o jaką wartość darowizny została powiększona dzięki obracaniu nią w transakcjach handlowych. Podniósł, że konieczne jest ustalenie - w drodze dowodu z opinii biegłego - wartości tej darowizny w latach 1981 i 1982, jako zwiększającej oszczędności stron postępowania.