Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Randak, Sędziowie WSA Wojciech Organiściak, Krzysztof Winiarski (spr.), Protokolant Izabela Maj - Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lipca 2010 r. sprawy ze skargi A. i A. J. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) stwierdza, że uchylone postanowienie nie podlega wykonaniu w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Aktem notarialnym z dnia [...] 2004 r. A. i A. J. nabyli prawo wieczystego użytkowania działek gruntu położonych w Łazach oraz położonych na nich budynków od spółki "A" S.A. w Ż.. Strony określiły wartość transakcyjną na kwotę [...] zł., wskazując jednocześnie, że cena ta odpowiada wartości rynkowej. Od kwoty tej notariusz, jako płatnik, pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%, tj. [...] zł.
Ponieważ wartość transakcyjna określona przez strony umowy, zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z., nie odpowiadała cenie rynkowej, organ ten wszczął postępowanie podatkowe w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych.
Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. określił małżonkom J. zobowiązanie podatkowe w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie [...] zł.
W wyniku wniesienia przez stronę odwołania od powyższej decyzji, Dyrektor Izby Skarbowej w K., stwierdzając uchybienia formalne popełnione przy wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, uchylił ją (decyzją z dnia [...] r. nr [...] ) i przekazał organowi podatkowemu pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.
W konsekwencji ponownie przeprowadzonego postępowania, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. decyzją z dnia [...] r. nr [...] określił podatnikom wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy sprzedaży z dnia [...] 2004 r., w kwocie [...] zł.
Jednocześnie, w tym samym dniu, organ podatkowy pierwszej instancji wydał postanowienie nr [...] o nadaniu wymienionej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.
Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł pełnomocnik podatników, wnosząc o jego uchylenie oraz zarzucając naruszenie art. 293b § 2 ustawy Ordynacja podatkowa.
Pełnomocnik zwrócił uwagę na regulację art. 239b § 2, w której ustawodawca nakazał stosować normę art. 239b § 1 wyłącznie, jeżeli organ podatkowy uprawdopodobni, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane. Podkreślono, że norma kompetencyjna dla stosowania rygoru natychmiastowej wykonalności składa się z dwóch członów. Pierwszy z nich tworzą przesłanki enumeratywnie wymienione w art. 239b § 1, w tym warunek powołany w sentencji zaskarżonego postanowienia (pkt 4). Jako drugi człon należy traktować normę wskazaną w art. 239b § 2 Ordynacji podatkowej. Powyższe pozwoliło pełnomocnikowi strony wyprowadzić konkluzję, że organ podatkowy tylko wtedy może wydać postanowienie o nadaniu rygory natychmiastowej wykonalności, gdy uprawdopodobni, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane. Pełnomocnik zwrócił uwagę, że postanowienie wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. w sposób oczywisty nie czyni zadość wymogowi wskazanemu w art. 239b § 2 Ordynacji podatkowej.
Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy zaskarżonej rozstrzygnięcie.