Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Suleja, Sędzia NSA Eugeniusz Christ (spr.), Sędzia WSA Grzegorz Granieczny, Protokolant Izabela Maj - Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 maja 2011 r. sprawy ze skargi A S.A. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta P. nr [...] z dnia [...]; 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia [...] r. Nr [...], wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( t.j. Dz. U. Nr 8 z 2005 r., poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania A S.A. w K., od decyzji Burmistrza Miasta P. Nr [...] z dnia [...] r. w sprawie odmowy stwierdzenia istnienia nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2005, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję organu podatkowego pierwszej instancji.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że wnioskiem z dnia 2 września 2010 r. A S.A. w K. złożyła skorygowaną deklarację na podatek od nieruchomości za rok 2005, wykazując nadpłatę w łącznej wysokości [...] zł. Organ podatkowy pierwszej instancji, celem ustalenia istnienia wymienionej we wniosku nadpłaty przeprowadził postępowanie dowodowe, a następnie odmówił podatnikowi jej stwierdzenia. Od decyzji tej strona wniosła odwołanie zarzucając naruszenie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, w brzmieniu obowiązującym w roku 2005 ( dalej ustawa podatkowa ) poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej poprzez nieokreślenie wysokości zobowiązania podatkowego.
Następnie organ odwoławczy przytoczył treść art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej wymieniając zawarte w nim przesłanki niezbędne dla nabycia prawa do zwolnienia od podatku po czym stwierdził, iż podatnik w swoim odwołaniu nie podważał żadnych ustaleń faktycznych poczynionych przez organ podatkowy pierwszej instancji lecz zakwestionował zastosowaną przez ten organ wykładnie powołanego przepisu.
Organ odwoławczy wyjaśnił, że organ podatkowy pierwszej instancji przyjął interpretację dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w licznych wyrokach, między innymi w wyroku sygn. akt II FSK 1596/07 z dnia 24 lutego 2009 r. oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 22 czerwca 2010 r. sygn. akt I SA/GL 302/10 dotyczącego tego samego podatnika oraz analogicznego stanu faktycznego sprawy. Wskazał na pojawiające się rozbieżności, w aktualnym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, co do rozumienia pojęcia "publiczny transport kolejowy" stwierdzając, że organy podatkowe przyjęły, iż publiczny transport kolejowy to transport udostępniany na równych prawach wszystkim uprawnionym przewoźnikom kolejowym, zaś podatnik, w badanym okresie, nie wykorzystywał swojej infrastruktury kolejowej w ten sposób. Organ podatkowy ustalił bowiem, że w roku 2005 podatnik, jako właściciel infrastruktury kolejowej pełnił funkcje wyłącznie przewoźnika kolejowego, tym samym to nie podatnik udostępniał ją uprawnionym przewoźnikom, nie był zarządcą infrastruktury kolejowej, gdyż funkcję tę pełnił inny podmiot gospodarczy, któremu podatnik oddał teren i infrastrukturę kolejową w dzierżawę na podstawie umowy z dnia 2 stycznia 2004 r., zgodnie z którą dzierżawca był zobowiązany do zapłaty miesięcznego czynszu dzierżawnego.