Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka, Sędzia NSA Eugeniusz Christ (spr.), Asesor WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Marta Lewicka, po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi A. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie egzekucji świadczeń pieniężnych. 1. uchyla zaskarżone postanowienie; 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] zł /słownie: [...] złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Postanowieniem z dnia [...] r. Nr [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm./ Dyrektor Izby Skarbowej w K. po rozpatrzeniu zażalenia pana A. R. /R./ na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów na prowadzone postępowanie egzekucyjne dotyczące zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 i 1999 rok utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.
Uzasadniając rozstrzygnięcie organ drugiej instancji wskazał, że pismem z dnia [...] r. zobowiązany wniósł zarzuty na prowadzone na podstawie dwóch tytułów wykonawczych z dnia [...] 2004 r. postępowanie egzekucyjne - powołując się na art. 33 pkt 1, 2 i 8 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i domagając się jego umorzenia przy zastosowaniu przepisu art. 59 § 1 pkt 2 tej ustawy. Zobowiązany stwierdził, że doszło do wszczęcia i prowadzenia egzekucji przed prawidłowym doręczeniem decyzji określających wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 i 1999 rok. Postanowieniem z dnia [...] r. organ egzekucyjny będący jednocześnie wierzycielem nie uznał za uzasadnione zarzuty zobowiązanego.
W zażaleniu na to postanowienie zobowiązany zarzucił rażące naruszenie przepisów art. 136 w związku z art. 133 oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej twierdząc, że w sprawach określenia zobowiązania podatkowego za przedmiotowe lata podatkowe nie udzielał komukolwiek pełnomocnictwa procesowego, a przyjęcie przez organ podatkowy, iż pełnomocnictwo udzielone w poprzednich sprawach, obejmuje wszystkie możliwe sprawy, jakie mogły być wszczęte w stosunku do podatnika, nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa.
Odnosząc się do argumentów zażalenia organ drugiej instancji przywołał treść przepisu art. 33, art. 34 § 1 oraz art. 15 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wyjaśniając, że wysokość przedmiotowej zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób fizycznych została określona w decyzjach z dnia
[...] r. doręczonych pełnomocnikowi podatnika adwokatowi A.H. w dniu [...] 2004 r. Pismem z dnia [...]
2004 r. wskazany wyżej adwokat zwrócił przedmiotowe decyzje twierdząc, że nie jest pełnomocnikiem podatnika w tej sprawie.
Następnie organ drugiej instancji dokonał analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznając, że na mocy pełnomocnictwa z dnia [...] 1999 r. pan A. R. udzielił pełnomocnictwa adwokatowi panu A.H. w sprawie podatkowej przed wszystkimi sądami i organami administracji we wszystkich instancjach z prawem substytucji /na określonego w dokumencie innego adwokata/. Zdaniem organu tak zredagowany dokument wskazuje jednoznacznie, iż jest to pełnomocnictwo o szerokim zakresie umocowania. Wskazał, iż powyższe pełnomocnictwo dołączono do akt sprawy w [...] 2001 r. W oparciu o to pełnomocnictwo organ podatkowy przeprowadził postępowanie w sprawie określenia podatnikowi wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 1998 - 1999 w stosunku do podatnika reprezentowanego przez pełnomocnika adwokata A. H.. Pełnomocnictwo do dnia wydania decyzji wymiarowych nie było zmieniane, uchylone bądź odwołane w związku z czym wskazany organ podatkowy prawidłowo uznał, iż decyzje te zostały skutecznie doręczone wskazanemu wyżej adwokatowi.