Organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stwierdził wprawdzie, iż wpis J. G. do ewidencji działalności gospodarczej, a także składane deklaracje NIP i VAT-6 dowodzą, że była ona podmiotem gospodarczym prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu prawa, to jednak ze stanowiskiem tym - uwzględniając ustalony stan faktyczny - nie sposób się zgodzić.
Za wykonującego pozarolniczą działalność gospodarczą może być uznana osoba, która faktycznie wykonuje działalność pozarolniczą, w tym gospodarczą. Na takie rozumienie pojęcia "wykonywanie pozarolniczej działalności gospodarczej" zwracał uwagę Sąd Najwyższy (m.in. w wyroku z dnia 25 listopada 2005 r., sygn. akt SN I UK 80/05, OSNP 2006/19-20/309). Oznacza to, że wykonywanie działalności pozarolniczej (gospodarczej) w rozumieniu art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. nr 144, poz. 930 ze zm.) to rzeczywista działalność o cechach określonych w obowiązującym w rozpatrywanym okresie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. nr 101, poz. 1178 ze zm.), czyli działalność zarobkowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Ocena, czy wykonywana jest działalność gospodarcza należy więc przede wszystkim do sfery ustaleń faktycznych, a dopiero następnie do ich kwalifikacji prawnej. Również wpis w ewidencji działalności gospodarczej (zarejestrowanie) ma przede wszystkim znaczenie w sferze ustaleń faktycznych, gdyż ma on charakter deklaratoryjny. Zgodnie z art. 7 ust. 2 Prawa działalności gospodarczej przedsiębiorca będący osobą fizyczną może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Oznacza to, że istnienie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nie przesądza o faktycznym prowadzeniu tej działalności, ale prowadzi do domniemania prawnego (art. 234 k.p.c.), według którego osoba wpisana do ewidencji jest traktowana jako prowadząca działalność gospodarczą (por. uzasadnienie ww. wyroku Sądu Najwyższego). Domniemanie to może być obalone, ale wymaga to przeprowadzenia przeciwdowodu. Strona skarżąca w toku postępowania podatkowego wielokrotnie wskazywała, iż J. G. w ogóle nie podejmowała działalności gospodarczej, nie uzyskiwała żadnych przychodów, a jej działania ograniczyły się jedynie do pewnych czynności formalnych, takich jak wpis do ewidencji działalności gospodarczej czy też złożenie deklaracji. Kwestia czy J. G. podjęła faktycznie działalność gospodarczą, w przedstawionym wyżej rozumieniu, czy osiągnęła jakiekolwiek przychody nie była przedmiotem sporu.
Zakres sądowej kontroli administracji publicznej, z mocy art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ) sprowadza się do badania pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
Oznacza to, że zaskarżone rozstrzygnięcie podlega uchyleniu, jeżeli Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę wznowienia postępowania administracyjnego, względnie inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. nr 153, poz. 1270).
Dokonując kontroli we wskazanym zakresie Sąd stwierdził, iż przy wydaniu zaskarżonej decyzji doszło do naruszenia prawa materialnego podatkowego w określonym wyżej zakresie.
W sumie zatem, mając na uwadze podniesione wyżej okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję w całości, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), który przewiduje, że Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości lub w części, jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy.
W punkcie drugim wyroku Sąd określił, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości do chwili uprawomocnienia się wyroku, do czego był zobowiązany treścią art. 152 w.w. W punkcie trzecim wyroku Sąd postanowił zasądzić na rzecz skarżącego od Dyrektora Izby Skarbowej w K. koszty postępowania sądowego, stosownie do art. 200 ww. ustawy.